سینتول چیست؟

یک بدنساز پیشین اهل آلمان به نام کریس کلارک سینتول اصلی را اختراع کرد. ایده کلارک بر این بود که بتواند محصولی تولید کند که عضلات را بزرگ‌تر سازد. یعنی با تزریق روغن به داخل آن‌ها موجب توسعه آن‌ها شود.
به طور معمول دار‌وهای تزریقی موضعی، تشکیل شده‌اند از روغن و نوعی از بی‌حس کننده‌های موضعی که با تزریق این دارو به یک موضع شخص، آن بخش از عضله متورم شده و فرم پیدا می‌کند. عنصر رایج مورد استفاده در داروهای موضعی که به طور کلی از آن‌ها به عنوان سینتول نام برده می‌شود، 85 درصد از تری گلیسریدی روغنی با زنجیره‌های متوسط، ۷٫۵ درصد آن نیز از داروی بی حس‌کننده موضعی موسوم به لیدوکائین و بالاخره ۷٫۵ درصد از آن نیز از «بنزیل الکل» تشکیل یافته است.

این دارو به صورت عضلانی و در عمق عضلات تزریق می‌شود. با تکرار تزریق این ماده در عضله مورد نظر حجم زیادی از مایع روغنی وارد عضله شده و با التهابی که در محل تزریق ایجاد می‌کند منجر به افزایش شدید و فوری حجم عضلانی می‌شود به گونه‌ای که گویا بالنی را از هوا پر کرده باشند، این حجم به وجود آمده ناپایدار بوده و در دراز‌مدت عوارض جبران ناپذیری برجای می‌گذارد. عکس‌العملی که بدن در برابر این تحریک از خود نشان می‌دهد عبارت است از تورم موضعی که به موجب آن، بافت ماهیچه عمل ذخیره‌‌سازی مایع را انجام می‌دهد. این مسئله به نوبه خود موجب افزایش قطر عضلات مورد نظر می‌شود و در نتیجه ورزشکاران پرورش اندام به ظاهر به نتیجه دلخواه می‌رسند. البته این تحریک می‌تواند باعث ایجاد ناراحتی شود، و از این جهت به آن لیدوکائین افزوده (از بین برنده درد) شده است تا درد ناشی از تزریق را کاهش دهد. اگر چه وجود این ماده می‌تواند درد حاصل از تزریق را تا حد زیادی مرتفع کند اما به هر حال، مصرف این دارو خطرات زیادی را به همراه دارد.

خطرات استفاده از سینتول

این روزها که بیشتر جوانان به پرورش عضلات و ماهیچه‌های بدن خود علاقمند شده‌اند و بسیاری از آن‌ها بدون مشورت با پزشک یا متخصص و بدون آگاهی و مهارت کافی اقدام به مصرف مکمل‌های غذایی مختلف و تزریق‌های غیرمعمول کرده که خطرات ناشی از اینگونه اقدام‌ها را دوچندان کرده است.
وارد کردن عوامل خارجی و مخصوصا داروها و ترکیبات روغنی در درون عضلات همواره با مخاطراتی همراه بوده است. با توجه به این‌که این دارو در داخل عضلات مختلف از جمله بازو، کول، سینه و غیره تزریق شده و تزریق این دارو نیز اغلب نیز توسط خود ورزشکاران انجام می‌شود شاید بتوان گفت که خطرناک‌تر از خود دارو تزریقی است که انجام می‌شود.
با توجه به اینکه ورزشکاران عموما از موقعیت رشته‌های اصلی عصبی در بدن انسان آگاه نبوده و ممکن است که در حین تزریق دارو در داخل عضلات مختلف با برخورد سر سوزن با این رشته‌های بسیار حساس عصبی و با تبعات منفی شدید و کشنده از جمله با فلج اعضا مواجه شوند این دارو را می‌توان اصولا دارویی خطرناک به حساب آورد. گفته می‌شود که با تزریق نمونه‌هایی از این دارو آبسه‌های عفونی نیز در محل تزریق دیده شده است. این قبیل آبسه‌ها در صورتی که در بدن فرد دیده شود باید با اعمال جراحی از بدن فرد خارج شوند.

برخی از ورزشکاران که اطلاعاتی در مورد تزریق نداشته و اقدام به تزریق این دارو می‌کنند در برخی موارد دیده شده است که این دارو را به جای تزریق در عمق عضله به داخل سیاهرگ و یا حتی سرخ‌رگ خود تزریق کرده‌اند. زمانی که دارویی روغنی به داخل رگ تزریق می‌شود پس از ورود به داخل شش‌ها منجر به آمبولی ریوی در فرد می‌شود. این عارضه‌ای بسیار خطرناک بوده و در برخی موارد نیز با خطر مرگ فرد همراه است. این محلول روغنی در صورتی که وارد رگ‌های خونی قلب فرد شود با اختلال در کارکرد طبیعی قلب همراه شده و می‌تواند منجر به از کار افتادن قلب و ایست قلبی شود. گفته می‌شود که حتی ممکن است این داروی روغنی وارد مغز شده و فرد را برای همیشه فلج کند.
متاسفانه این داروها هر روز با زرق و برق جدید وارد کشور می‌شوند و هدفشان چیزی جز نابودی نیست. پس چرا بدنی را که از فقر اطلاعات ورزشی و فقر تغذیه رنج می‌برد را می‌خواهیم با میانبری به نام دوپینگ به سر‌انجام برسانیم که استفاده از آن چیزی جز جنون محض و رفتاری پرخطر و نامعقول نمی‌تواند باشد.

صحنه رقابت

در مسابقات بدنسازی که در چند سال اخیر برگزار گردیده برای خیلی از داورها، دست‌اندرکاران و مخاطبان ریزبین، این پرسش را با خود همراه داشته که تزریق موضعی دارویی بنام سینتول تداعی‌کننده چه جنبه‌ای از ورزش است؟؟؟ آیا مربیان کم دانش و ورزشکارنماها می‌خواهند بدین وسیله ضعف‌های عضلانی‌شان را که نمی‌خواهند برایشان زحمتی بکشند را یک شبه مرتفع سازند و یا نه بدست آوردن یک حکم قهرمانی برای این افراد به منزله دست زدن به هر حیله و ترفندی است تا به مقصود خودشان نایل شوند.
پیش‌ترها صحنه مسابقات به لحاظ رقابت بین ورزشکارها به مراتب در شرایط سالم‌تری برگزار می‌شد. ولی امروزه، مکر و حیله جای زحمت و دانش را گرفته و با دستاویز شدن به نسل جدید داروهای دوپینگ صحنه مسابقه هر روز سوال برانگیزتر می‌شود. امروزه داروهای موضعی که بدنسازها از آن‌ استفاده می‌کنند تنوع بسیار زیادی پیدا کرده است و شرکت‌های زیادی این قبیل داروها را با نام مختص به خودشان تولید می‌کنند که برخی از آن‌ها مثل Artecoll و سیلکون ۱۰۰۰ مصارف خاص پزشکی دارند و زمانی که در موضعی تزریق ‌شوند تنها به وسیله جراحی قابل تخلیه هستند.
همان‌طور که گفتیم اگر به ‌صورت تصادفی روغن به داخل یک رگ خونی تزریق شود، خیلی سریع به داخل شش‌ها فرستاده می‌شود و بدین‌ترتیب یا موجب بسته‌ شدن ریه شده و یا در مغز گیر کرده و در نتیجه باعث سکته قلبی و آمبولی می‌شود اما حتی اگر این روغن به داخل عضله تزریق شود باز خطراتی را با خود به همراه دارد که از جمله می‌توان به دُمل، عفونت، فلج عضلانی و کشتن بافت‌های عضلانی که نهایتاً می‌بایست به وسیله جراحی آن‌ها را از بدن خارج کرد اشاره نمود.

مسئله دیگر در خصوص این قبیل روغن‌ها این است که آن‌ها به وسیله شرکت‌های معتبر داروئی تولید نمی‌شوند و به همین خاطر استریلیزه بودن آن‌ها پرسش‌برانگیز است. از موارد دیگر این قبیل داروها می‌توان به آسیب‌رسانی آن‌ها به اعصاب بدن اشاره کرد. عضلاتی که به‌صورت مکرر توسط این داروها مورد استفاده قرار می‌گیرند از تمرکز بالای رشته‌های عصبی برخوردار می‌باشند. آسیب زدن به یک عصب باعث می‌شود که احساستان نسبت به آن بخش از دست برود که این امر می‌تواند به‌صورت همیشگی باشد و همین مسئله می‌تواند به خودی خود باعث تاریخ انقضایتان در بدنسازی شود.

تمرین کردن پس از تزریق موضعی یک موضوع مشکل‌ساز دیگر است. چون‌که عضله‌ای که تزریق بر روی آن صورت گرفته در حین تمرین به دلیل پمپ خون عضلانی به داخل آن بیش از حد متورم می‌شود خواه تمرین مستقیم بر روی آن عضله صورت گرفته شده باشد و یا به‌عنوان عضلات فرعی در اجرای حرکت درگیر شده باشد. تمرین پس از تزریق موضعی سینتول در قیاس با تزریق موضعی آنابولیک‌های استروئید بسیار دردآورتر می‌باشد. تأثیر ظاهری حاصل از طریق تزریق موضعی این روغن‌ها در بین افراد متفاوت است. برای مثال وقتی یک بدنساز به‌صورت موضعی این دارو را در جلوبازو تزریق می‌کند توسعه پیک عضله جلوبازو به‌صورت غیرطبیعی جلوه می‌کند که در موقع صاف بودن دست و کمی خم بودن آن‌ها نماد بیشتری پیدا می‌کند و زمانی که عضله جلوبازو را کاملا می‌پوشاند و تفکیک بین این دو عضله از بین می‌رود از عضلات دیگری که تزریق موضعی در آن‌ها خیلی سریع جلب توجه می‌کند می‌توان به سرشانه‌ها و ساق اشاره کرد. به‌طوری که در سرشانه‌ها با تزریق این دارو رشته رشته شدن یا همان خط‌های سرشانه محو می‌شود و تنها ظاهر گرد و باد کرده پیدا می‌کند و در خصوص ساق‌ها هم باید گفت که تزریق در این عضله باعث می‌شود که حتی در حالت ریلکس یا همان شل کردن عضله باز به‌صورت قلمبه شدن و در حالت فیگور گرفتن جلوه کنند.

یک موضوع دیگر که می‌طلبد در ارتباط با آن نیز بحث شود مسئله قضاوت و داوری است. آیا منصفانه است که با بازوهای ۵۶ سانتی‌ در صف مسابقه بایستید در صورتی‌که ۱۰ سانت آن را روغن تشکیل داده. در ورزشی که قضاوت آن بر پایه قیاس بدن‌ها در مقیاس عضله خالص است آیا جایی برای عناصر مصنوعی هم‌چون سینتول که به مصرف‌ کنند آن این امکان را می‌دهد که بدون هیچ زحمتی به سایز عضلانی بزرگ‌تری دست یابد وجود دارد؟ در صورتی که همگان می‌دانیم که برای دست‌یابی به یک چنین سایز عضلانی به سال‌ها تمرین سخت نیاز می‌باشد. حتی برای ساختن یک سایز کوچک عضلانی نیاز به ممارست و سعی و تلاش بسیار توأم با تحمل درجاتی از درد می‌باشد. دست‌یابی به این موفقیت آن هم با استفاده از نوک یک سوزن رویکردی است که فقط بازنده‌ها سراغ آن می‌روند.
مشاهده این قبیل موارد توسط هیئت داوری می‌بایست برای فرد تنبیه‌های سنگینی را در پی داشته باشد. انجام یک چنین کاری در مسابقات بدنسازی توسط بدنساز خاطی یعنی وارد کردن لطمه سنگینی به پیکره بدنسازی حقیقی که در آن تمامی تلاش صورت گرفته در جهت ساختن یک بدن متناسب و عضلانی خلاصه شدن است می‌باشد.
بدن یک بدن‌ساز نمادی از سال‌ها فداکاری و رعایت رژیم‌های غذایی سخت و اجرای تمرینات طاقت‌فرسا می‌باشد. استفاده از داروهایی هم‌چون سینتول در این رشته، یعنی از بین بردن تدریجی این رشته در بین علاقه‌مندان به این ورزش پر طرفدار…

فرزین جباری هیچگونه تائیدی بر تاثیرات مثبت این دارو ها و محصولات ندارد و این مطالب از سایت های خارجی ترجمه شده است. شرکت های سازنده پاسخگوی سوالات ما در مورد دوپینگ تست آن و عوارض بر روی بدن انسان نبوده اند و این مطالب فقط در جهت مطالعه و تحقیق می باشند.

ورزش شنا یکی از محبوب‌ترین ورزش‌ها در بین اقشار مختلف مردم است. فردی که شنا می‌کند، نه تنها از این طریق احساس راحتی و نشاط می‌کند بلکه در اثر شنا کردن قابلیت‌های جسمانی خود را از قبیل استقامت دستگاه گردش خون و تنفس، قدرت، سرعت و انعطاف پذیری مفاصل شانه و مچ پا افزایش می‌دهد.

ورزش شنا ورزشی است که از سن نوزادی تا سن کهنسالی می‌توان آن را انجام داد و به طور کلی ورزشی است که هیجان و اضطراب را کاهش داده، عضلات را قوی و محکم کرده، بدن را نرم و انعطاف پذیر می‌سازد و باعث می‌شود که فرد انرژی بیشتری برای انجام کارهای روزانه خود کسب کند.

اصلی‌ترین ویژگی این رشته‌ ورزشی این است که از سنگینی انسان می‌کاهد. درون آب مفاصل دیگر تحت فشار نیستند و عضلات فقط در مقابل مقاومت آب کار می‌کنند. هم برای تفریح و هم برای مسابقه می‌توان شنا کرد، بنابراین شنا نیازهای مهم جسمی خصوصاٌ نیاز به ورزش را تأمین می‌کند. هم زمان و هم شدت شنا قابل تعدیل است، به همین علت همۀ افراد با هر سطح توانایی و بنابر ظرفیت‌های خودشان می‌توانند شنا کنند.

شنا کردن، نتایج سلامتی بسیار خوبی به همراه دارد که در ادامه به آن می‌پردازیم:

1. فشار را از روی ستون فقراتتان برمی‌دارد. این اتفاق تقریباً مشابه تجربه جاذبه صفر است؛ بنابراین شنا کردن برای استخوان‌های شما خوب است و مفاصلتان را سالم نگاه می‌دارد.
2.  اکثر عضلات بدن شما را به حرکت می‌اندازد، اما شما به ندرت احساس فشار بیش از حد یا کشیدگی عضلات می‌کنید. شما می‌توانید هر دوره از تکنیک‌های مختلف شنا استفاده کنید تا انواع عضلات بدنتان را پرورش داده و به عضلات دیگر استراحت دهید.
3. شنا یک تمرین کاردیوی عالی‌ست. قلبتان را آموزش و راه صحیح تنفس را به شما یاد خواهد داد و به استقامت بدن و قلبتان می‌افزاید. به دلیل اینکه شنا یک ورزش هوازی است، باعث تقویت قلب می شود و همچنین عمکلرد مغز را بهبود بخشیده و به ترمیم سلول‌های آسیب دیده مغز کمک می‌کنند.
4. شنا می‌تواند با ایروبیک در آب نیز ترکیب شود تا به شما کمک کند راحت‌تر چربی‌های اطرف باسن و ران خود را بسوزانید.
5. به شما کمک می‌کند تا به خوبی به بدن خود شکل دهید. پوست و عضلات شما را ماساژ می‌دهد و از بوجود آمدن چربی‌های ناخواسته جلوگیری می‌کند.
6. انرژی مثبت شما را افزایش می‌دهد و استرس را از روح و جسمتان دور خواهد کرد. شنا در کاهش ترس و احساس ناراحتی موثر است چراکه تکنیک های مورداستفاده در آن نظیر حرکات ضربه‌ای، نفس کشیدن و تکرار می‌تواند فکری بوده و در مقابل موجب تسکین تنش شوند.
7. باعث کاهش و کنترل فشار خون می‌شود و با بیماری قلبی، کلسترول و دیابت مقابله می‌کند. شنا نه تنها باعث بزرگ شدن قلب می شود، بلکه باعث پمپاژ بهتر خون توسط قلب می گردد. پمپاژ بهتر خون هم باعث جریان خون بهتر در سراسر بدن می شود.
8. شنا کردن به درست نفس کشیدن کمک می کند؛ در نتیجه حجم ریه را افزایش می دهد. اگر در آب و هوای خشک و خنک زندگی می‌کنید یا در اکثر مواقع در خانه یا در محل کارتان هوای خشک تنفس می‌کنید، هوای تازه و مرطوب در محیط استخر یا دریا می‌تواند دستگاه تنفسی شما را سالم نگاه دارد.
9. تسکین علائم آرتریت: شنا کردن در مبتلایان به آرتریت (التهاب مفاصل) و فیبرومیالژی درد مفاصل را کاهش می‌دهد و انعطاف‌پذیری آنها را کاهش می‌دهد.
10. تقویت گروه‌های بزرگ عضلانی: شنا کردن نه تنها عضلات دست و پا بلکه عضلات پشت و شکم را نیز تقویت می‌کند.
11. ممکن است به کاهش وزن کمک کند: هر ساعت شنا 350 تا 500 کالری را می‌‌سوزاند. این مقدار کمتر از 420 تا 490 کالری است که هنگام دویدن آرام می‌سوزانید، اما هنوز مقدار قابل‌‌توجهی است.

هوای مرطوب استخر شنا، برای مبتلایان به آسم عالی است و در کاهش حملات آسم و علایم آن مانند خر و پف و نفس کشیدن از دهان نیز موثر است.

شنا دربارۀ مسائل روانی، قابل توجه است زیرا باعث آرامش و ریلکسیشن می‌شود، خصوصاً بین افراد عصبی و تحریک پذیر اثر گذار خواهد بود و همچنین فعالیت‌های جسمی درون آب به همراه یوگا (یوگای درون آب) می‌تواند اضطراب را تسکین بخشد.علاوه بر این شنا خستگی جسمانی که باعث چرت و خواب آلودگی می‌شود را برطرف می‌کند.

 شنا می‌تواند به جلوگیری و کاهش افسردگی کمک کند، به گفته محققان، یکی از این دلایل آن است که به تحریک تولید مواد شیمیایی مغز که موجب بهبود خلق و خو می‌شود کمک می‌کند.

شنا و تقویت مهارت‌های حرکتی- دیداری برای یادگیری بهتر

حرکات دوجانبه عرضی در شنا به رشد رشته های عصبی در جسم پینه کمک می‌کند. جسم پینه، نیمکره‌های چپ و راست مغز را به هم متصل کرده و ارتباط بین این دو را تسهیل می نماید. شنا موجب فعالیت هر دو نیم‌کره و هر چهار لُب مغز به طور همزمان شده که می‌تواند منجر به افزایش شناخت و یادگیری آسان‌تر شود.

عضلات بدن برای شنا

قوی کردن عضلات بدن از دیگر مزیت‌های ورزش شنا است. شنا تمامی عضلات بزرگ را درگیر و هماهنگ می‌کند و در نتیجه کشش و حرکت مفاصل مختلف و رباط باعث افزایش انعطاف پذیری می‌شود. دست ها، باسن، پاها، سر و ستون فقرات با شنا کردن در آب حرکت می‌کنند و می‌چرخند. شنا نه تنها قدرت عضلانی را بهبود می دهد بلکه باعث سفت شدن و شکل‌گیری آن نیز می‎شود. ورزش در آب باعث تقویت استحکام استخوان نیز می‌شود و در کاهش خطر بروز بیماری پوکی استخوان نقش دارد. شنا و آب عوامل مهمی در توانمند کردن بدن انسان هستند. برای مثال در یک پژوهش بر روی مردانی که یک برنامه شنا ۸ هفته‌ای را تکمیل کردند، ۲۳/۸٪ افزایش در ماهیچه سه‌سر بازوی (پشت بازو) دیده شد. بهترین ورزش (بدون فشار بر مفاصل برای قوی کردن و استحکام ماهیچه‌ها)، تمرینات و تحرکات آبی و شنا کردن است.

به عنوان مثال فرد هنگام دویدن، بدن خودش را در هوا حرکت می‌دهد، ولی در ورزش شنا، فرد خودش را در آب جلو می برد. چگالی (تراکم) آب 12 برابر هوا است. در نتیجه هر حرکت دست و پا در طی شنا، یک ورزش مقاومتی می شود. باید بدانید که ورزش‌های مقاومتی، بهترین راه افزایش کشش و قدرت عضلات هستند. طی هر حرکت به سمت جلو در طی شنا، بدن کش می‌آید که نه تنها باعث افزایش کارآیی بدن در آب می‌شود، بلکه موجب کشش بدن از سر تا انگشتان پا می‌گردد.

فشاری که آب بروی پنجه و ساق‌های پا وارد می‌آورد، خون را از طریق سیاهرگ‌ها به بالا می‌راند و گردش خون را بهبود می‌بخشد. آب همچنین با ایفای یک نقش بالشتکی برای مفاصل، خطر آسیب‌های ورزشی در شناگران حرفه‌ای را نسبت به ورزشکارانی که ورزش‌های زمینی  انجام می‌دهند، کاهش می‌دهد. آبی که درجه حرارت آن بیشتر از دمای بدن باشد، عضلات را شل و آرام می‌کند؛ آب سردتر مانع از گرمازدگی در حین فعالیت جسمی شدید می‌شود.

شنا تمام ماهیچه های بدن را به کار می‌اندازد

اعضای بالا تنه و پایین تنه، عضلات شکم و ماهیچه‌هایی که ستون فقرات را حفظ می‌کنند، از این دست ماهیچه‌ها هستند. شنا به افرادی که ستون فقراتشان دچار مشکل است توصیه می‌شود زیرا این ورزش ماهیچه‌هایی که آن‌ها را حفظ می‌کند، تقویت خواهد کرد.

مضرات شنا

مضرات شنا فقط برای کسانی است که مبتلا به بیماری خاصی (دیابت کنترل نشده، صرع، تشنج عضلات، مشکلات تپش قلب) هستند و در نتیجۀ این بیماری ممکن است هوشیاری خود را از دست بدهند. با این حال یک سری عوارض مقطعی نیز وجود دارند، مانند: عفونت گوش، بیماری‌های شدید گوش و حلق و بینی، سینوزیت، برخی بیماری‌ها نای و ریه‌ها، و برخی بیماری‌های پوستی.

توصیه‌های عملی برای ورزش شنا

تمام توصیه ها در جهت پیشگیری از مهم ترین خطر یعنی غرق شدگی هستند.

• از شنا کردن تا سه ساعت بعد از خوردن وعدۀ غذایی زیاد و آبدار خودداری کنید.
• اگر مدت زیادی در آفتاب مانده‌اید، از وارد شدن ناگهانی به آب سرد خودداری کنید، علت این توصیه پیشگیری از شوک دمایی است.
• به تدریج وارد آب شوید یا ابتدا گردتان، بعد شکم و قفسه سینه را خیس کنید.
• نگذارید بیش از حد خسته شوید.
• به جریان‌هایی که از آب رودخانه دور می‌شوند، بدبین باشید.
• از تنها شنا کردن، خصوصاً دور شدن از ساحل بپرهیزید.
• محدودیت‌ها را بشناسید، یاد بگیرید و آنها را مراعات کنید.
• زیر دوش و اطراف استخر دمپایی بپوشید. (حمام بعد از شنا برای جلوگیری از بیماری‌های پوستی مثل زگیل)

شنا برای درمان بیماری‌ها

 مزیت دیگری که شنا نسبت به سایر ورزش‌ها دارد این است که شدت کمی دارد. بنابراین برای آن‌ها که مشکلات مفصلی دارند یا دچار پوکی استخوان هستند نیز مفید است.

در آخر باید بگویم که اگر شما ورزش‌هایی می‌کنید که روی مفصل‌هایتان شدت زیادی وارد می‌آید مثل تنیس یا دو، شنا می‌تواند برای بدنتان مثل مرهم عمل کند و این فشار روی مفصل‌هایتان را کاهش دهد.

کاهش مشکلات استخوانی

خاصیت شناوری روی آب، بر سیستم استخوانی تاثیر می‌گذارد. وقتی در آب قرار دارید احساس سبکی می‌کنید زیرا آب بخشی از وزن شما را تحمل می‌کند. هر چه خود را بیشتر در آب قرار دهید وزن خود را کمتر احساس خواهید کرد و فشارکمتری به بدن وارد می‌شود. این کاهش از کمر به پایین 50 درصد است که به تدریج و با فرو رفتن تا گردن به 90 درصد افزایش می‌یابد. همچنین آب گرم مفاصل سفت شده را شل می‌کند. این نوع تمرین برای افراد لاغر اندام و کسانی که آرتریت دارند، مفید است.

شنا یک ورزش مفید برای قلب است. قلب قوی‌تر می‌شود و با پمپاژ بهتر، خون بیشتری در رگ‌ها جریان پیدا می‌کند. شنا و ورزش‌های هوازی، کلسترول خون را کاهش می‌دهد. اما برخی ورزش‌های هوازی نظیر شنا فواید بیشتری برای مغز دارند و با تاثیر بر انتقال‌دهنده‌های عصبی، بر هورمون‌های کاهش‌دهنده استرس و بهبود خلق و خو تاثیر می‌گذارند.

افزایش جریان خون برای عملکرد بهتر

افزایش جریان خون می‌تواند به بهبود حافظه، خلق و خو، نظم و ترتیب، و تمرکز کمک کند. مطالعه سال ۲۰۱۴ نشان داد، غوطه‌ور شدن در استخر موجب افزایش جریان خون به سوی مغز می‌شود. زمانی‌که افراد تا سطح قلب‌شان در آب فرو می‌روند جریان خون به مغز بیشتر می‌شود. جریان خون تا عروق میانی مغز تا ۱۴ درصد و تا عروق عقبی مغز تا ۹ درصد افزایش می‌یابد.

تحریک مواد شیمیایی مغز برای تقویت خلق و خو

شنا و سایر ورزش‌ها موجب آزادشدن فاکتورهای نوروتروفیک موسوم به اندورفین در مغز می‌شوند که در کنترل استرس و اضطراب و خلق و خو تاثیر دارند. فعالیت فیزیکی و ورزش می‌توانند به کاهش تنش کمک کرده و حتی با برخی علائم افسردگی هم مقابله می‌کند.

مطالعه سال ۲۰۰۷ نشان داد شنای پرتحرک دارای تاثیر شبه ضدافسردگی بر موش‌های افسرده بود.

افزایش نورون‌های جدید در هیپوکامپ برای ایجاد حافظه بهتر

آسیب ناشی از استرس به مغز از طریق شنا قابل برگشت است چراکه نورون های جدید جایگزین نورون‌های ازدست رفته در هیپوکامپ می‌شوند. در مطالعه قبلی محققان دریافتند نورون‌ها در منطقه هیپوکامپ مغز که دربرگیرنده یادگیری و حافظه است، به شکل قابل توجهی در موش‌های افسرده افزایش یافت. همچنین مطالعات نشان داده‌اند که هیپوکامپ در افراد افسرده چین و چروک‌های بیشتری دارد که همین مسئله علت مشکلات مرتبط با سلامت روان در افراد افسرده است. محققان خاطرنشان می‌سازند که هیپوکامپ همراه با ورزش رشد می‌کند و در نتیجه جریان اکسیژن به سوی مغز افزایش می‌یابد.

کار کردن بیشتر بدن با فشار کمتر

شنا کردن، چیزی به شما تقدیم می‌کند که سایر ورزش‌های هوازی نمی‌توانند و آن هم عبارتست از: توانایی کار کردن بدن بدون تماس سخت استخوان‌های شما.

 وقتی بدن انسان در آب غوطه‌ور می‌شود، به طور خودکار سبک‌تر می‌گردد. وقتی تا کمر در آب فرو می‌روید، بدن 50 درصد وزنش را تحمل می کند؛ وقتی تا سینه در آب فرو می روید، 25 تا 35 درصد وزنش را تحمل می‌کند؛ وقتی آب به گردن می‌رسد، فقط 10 درصد وزن خودتان را تحمل می‌کنید و 90 درصد بقیه وزن بدن بوسیله استخر نگه داشته می‌شود. یعنی استخر، مکان مطلوبی را برای کار کردن عضلات سفت و مفاصل دردناک فراهم می‌کند، خصوصا اگر چاق و یا مبتلا به آرتروز مفاصل باشید.

انواع صحیح ورزش برای افراد مبتلا به آرتروز (آرتریت) عبارتند از: ورزش‌هایی که باعث کشش عضلات شوند، ورزش‌هایی که عضلات را قوی کنند و ورزش‌هایی که باعث تمرین هوازی شوند. شنا کردن در استخر هر سه نوع این ورزش‌ها را در بردارد.

 اگر آب استخر گرم باشد، برای مبتلایان به آرتروز خیلی بهتر است، زیرا آب گرم، خشکی مفاصل را برطرف می‌کند و آن‌ها را شل می‌کند. در حقیقت، آب درمانی و شنا برای مبتلایان به آرتریت روماتوئید مفیدتر از سایر فعالیت‌های ورزشی است.

طی هر حرکت به سمت جلو در طی شنا، بدن کش می‌آید که نه تنها باعث افزایش کارآیی بدن در آب می‌شود، بلکه موجب کشش بدن از سر تا انگشتان پا می‌گردد.

همچنین تحقیقات ثابت کرده است که ورزش‌های آبی مثل شنا، در بیماران مبتلا به استئوآرتریت عملکرد مفاصل را بهبود می‌بخشد و درد آن‌ها را کمتر می‌کند.

کنترل وزن بدن

برخی افراد فکر می‌کنند که چون دمای آب خنک‌تر از دمای بدن است، کاهش وزن با یک ورزش آبی مثل شنا، مشکل است. ولی این عقیده اکنون رد شده است و معلوم شده که ورزش شنا، یکی از مهم‌ترین راه‌های سوزاندن کالری و کاهش وزن اضافی بدن است و برای کنترل وزن در حد مطلوب مناسب می‌باشد.

 البته میزان کالری که شما می‌سوزانید بستگی به فیزیولوژی بدن شما و شدت ورزشی که انجام می‌دهید، دارد، ولی به عنوان یک قانون کلی می‌توان گفت طی 10 دقیقه شنا کردن:

• شنای قورباغه 60 کالری
• شنای پشت 80 کالری
• شنای آزاد 100 کالری و
• شنای پروانه‌ای 150 کالری می‌سوزاند.

برای افزایش قسمت کالری‌سوز ورزش شنا، فاصله بین تمرینات سخت شنا و استراحت کردن را در نظر داشته باشید. یک راه برای این نوع ورزش کردن است که 46 متر شنا کنید و 10 ثانیه استراحت کنید، سپس 5/91 متر شنا کنید و 10 ثانیه استراحت کنید، سپس 137 متر شنا کنید و 10 ثانیه استراحت کنید و به همین شکل تا سه مرحله ادامه دهید تا به 275 متر شنا برسید، البته با استراحت بین آن‌ها.

وقتی به 275 متر رسیدید، این روند را برعکس کنید.

می‌توان در آب فعالیت‌های شدید عضلانی داشت، بدون این که زیاد به بدن فشار بیاید و خستگی ایجاد شود؛ بنابراین نسبت به ورزش‌های دیگر کمتر خسته کننده است. در این ورزش عضلات کمر به شدت کار می‌کنند و نتایج مطلوبی حاصل می‌شود.

ماهیچه‌های اصلی که در مرحله راندن یک شناگر در حرکت‌های شنا از آن‌ها استفاده می‌شود عبارتند از:

• ماهیچه‌های پائین برنده دست: ماهیچه پشتی بزرگ، ماهیچه سینه‌ای بزرگ ماهیچه گرد بزرگ و سرطویل، ماهیچه سه سربازویی. این ماهیچه‌ها باعث تقویت کشش دست در داخل آب می‌شوند.
• ماهیچه‌های گرداننده داخلی دست: ماهیچه سینه‌ای بزرگ، ماهیچه پهن پشتی، ماهیچه گرد بزرگ و ماهیچه تحت کتفی این ماهیچه‌ها قسمت بالایی دست را به طرف داخل می‌چرخانند. قوی شدن این ماهیچه‌ها از نظر نگه داشتن آرنج در بالا که در مرحله اول کشش دست در هر چهار شنا مفید است، ضرورت دارد.

دستگاه گردش خون

سلامت دستگاه گردش خون از دیگر مزیت‌های ورزش شنا است. در پژوهشی بر روی زنان و مردان میان سال بدون فعالیت بدنی که به مدت ۱۲ هفته تمرین شنا انجام دادند، حجم ضربه (مقدار خون پمپ شده با هر ضربان که نشاندهنده قدرت قلب است) تا ۱۸٪ بهبود پیدا کرد. شنا باعث ریتم منظم قلب و سازگاری مناسب با دیگر فعالیت‌های فرد می‌شود. همچنین شنا باعث تثبیت فشار خون، کاهش فرکانس قلبی و افزایش تحمل در انجام فعالیت‌ها می‌گردد.

علاوه بر این شنا در وضعیت درازکش، به بازگشت خون وریدی به سمت قلب کمک کرده و آن را آسان می‌سازد. در این حالت دیگر لازم نیست برای برگشت خون از سیاهرگ به قلب بر نیروی جاذبه زمین غلبه شود. افزایش بازده قلب، کاهش ضربان قلب، افزایش کیفیت خون از نظر حمل مقدار بیشتری اکسیژن ذخیره شده، مقدار بیشتری گلیکوژن در جگر و ماهیچه‌ها و افزایش تعداد میتوکندری‌ها در تارهای ماهیچه‌ای از دیگر مزایای شنا کردن می‌باشد.

پژوهش‌های انجام شده حاکی از آن است که شنا کردن کودکان باعث سلامت شش و قلب آن‌ها در سنین بزرگسالی می‌شود. شنا همچنین باعث قدرت ماهیچه‌های قلب می‌شود. سلامت دستگاه گردش خون به وسیله شنا به ویژه برای سالمندان توصیه می‌شود.

افزایش بازده قلب، کاهش ضربان قلب، افزایش کیفیت خون از نظر حمل مقدار بیشتری اکسیژن ذخیره شده مقدار بیشتری گلیکوژن در جگر و ماهیچه‌ها و افزایش تعداد میتوکندریها در تارهای ماهیچه‌ای.

برخی دیگر ورزش‌های آبی:

واترپلو (Water polo)

یک ورزش گروهی است که با استفاده از توپ در آب برگزار می‌شود. که در آن دو تیم با ۶ بازیکن و یک دروازه‌بان در هر تیم به همراه ۵ بازیکن ذخیره در این ورزش شرکت می‌کنند و در محوطه‌ای درون استخر به ابعاد ۲۰در ۲۵ متر بازی می‌کنند. بازیکنان باید با شنا کردن حرکت کنند. این بازی در ۴ زمان ۸ دقیقه‌ای برگزار می‌شود. برنده تیمی است که در این ۴ زمان توپ‌های بیشتری را وارد دروازه‌ی حریف کند.

اثرات مفید بدنی

واترپلو ورزشی آبی و تیمی است. بنابراین از یک طرف باعث بروز آثار ورزش شنا می‌شود و از طرف دیگر اثر مفید ورزش‌های توپی را به همراه دارد. بازیکنان این رشته باید از قدرت و سرعت بالایی برخوردار باشند. در این ورزش تمام اعضای بدن مانند یک زنجیر عمل می‌کنند. یعنی ورزشکار باید از تمام عضلات خود کمک بگیرید تا بتواند نیروی لازم را به توپ وارد کند. اعضای مختلف بدن مثل دست‌ها، لگن و پاها باید بتوانند حرکات چرخشی خاصی را انجام دهند. بنابراین علاوه بر قدرت، انعطاف پذیری نیز در این ورزش لازم و ضروری است. بعضی از حرکات باعث می‌شوند سرعت توپ افزایش یابد مثل چرخش مناسب در ناحیه کمر و شانه و همچنین قدرت به عقب بردن بازوها و آرنج و توانایی خم کردن مچ دست. به دست آوردن مهارت در این زمینه‌ها نیاز به تمرین فراوان دارد. بازیکنان علاوه بر قدرت و انعطاف پذیری باید از تمرکز کافی و قدرت طراحی نقشه برای تمرکز بر حریف هم برخوردار باشند. بنابراین به طور خلاصه می‌توان گفت که ورزش واترپلو دارای اثرهای مفید زیر است:

• افزایش قدرت بدنی به خصوص در ناحیه عضلات ران، بازوها و مچ دست
• افزایش انعطاف پذیری
• افزایش سرعت عکس العمل در پاسخ به محرک‌ها
• افزایش قدرت تمرکز، هماهنگی و طراحی نقشه

غواصی

غواصی و عکاسی زیر آب نزدیک به یک دهه است که وارد عرصه تفریحی ایران شده است. فدراسیون غواصی و غریق نجات در ایران با سرمایه‌گذاری در بخش‌های مختلف دریای خزر و خلیج فارس توسعه خوبی در غواصی ایجاد کرده و هم اکنون ایران در این ورزش هم از نظر حرفه‌ای و هم از نظر تفریحی شرایط خوبی دارد. ایران در شمال و جنوب وخود پایگاه های مختلف غواصی دارد که همانند باشگاه کار می‌کنند. این باشگاه‌ها کلاس‌های آموزشی دارند و در مسابقات مختلف نیز شرکت می‌کنند.

غواصی علاوه بر اینکه کاربردهای صنعتی، پژوهشی، و نظامی دارد، برای ورزش و تفریح هم انجام می‌شود. امروزه ورزش غواصی و غواصی تفریحی به صورتی همگانی درآمده و به شکل گسترده‌ای در بسیاری از کشورهای جهان فعالیتی مفید، مفرح، لذتبخش و نیز منبع درآمد در صنعت اکوتوریسم شده است. تنفس زیر آب با استفاده از هوای فشرده تاریخچه‌ای کوتاه دارد. اما غواصی در دریا و سفر به عمق دریا از دیرباز توسط بسیاری از ملل جهان انجام می‌پذیرفته است.
تعریف ساده این ورزش چنین است که شخصی به زیر آب شیرجه می‌رود و تنها هوایی که در اختیار دارد، هوایی است که در شش‌های خود ذخیره کرده است. در واقع این ورزش در نوع خود از قدیمی‌ترین ورزش‌های آبی جهان شناخته می‌شود.

مثال بارز آن جستجوی مروارید است که در حدود چهار هزار سال پیش در دریای مدیترانه انجام می‌شد و اشخاص برای خارج کردن دانه‌های مروارید و یافتن صدف‌های مروارید‌دار، به اعماق مدیترانه شیرجه می‌رفتند و دقایقی چند را تنها با تکیه بر هوای ذخیره شده در شش‌های خود به جستجو برای مروارید می‌پرداختند.

اما این پدیده در حقیقت یک پایه و اساس علمی هم دارد، چرا که بدن در زیر آب با شرایط تازه‌ای مواجه می‌شود که در نتیجه قلب، سیستم گردش خون و عضلات انسان همگی به گونه ای عمل می‌کنند تا اکسیژن را در بدن ذخیره کنند. غواصی آزاد ورزشی پر رمز و راز است که به خصوص طی پنجاه سال گذشته توجه پژوهشگران و اهل علم را به خود جلب کرده است.

در دهه پنجاه میلادی یعنی بین ۱۹۵۰ تا ۱۹۶۰ پزشکان به غواصان آزاد هشدار دادند که در عمق بیشتر از ۵۰ متر نگه داشتن نفس مساوی با مرگ است، چرا که فشار آب در چنین عمقی باعث می‌شود قفسه سینه و دنده‌ها مانند کاغذ مچاله شده در دست انسان، در هم شکسته شوند اما امروز مشاهده می‌کنیم که غواصان آزاد به عمق ۲۰۰ متری هم می‌روند. جالب است گفته می‌شود که این عمق حتی از عمقی که زیر دریایی‌ها در جنگ جهانی دوم توان رسیدن به آن را داشتند، بیشتر است.

آنچه باعث پیشرفت‌های اعجاب انگیز در این ورزش و توانایی‌های غواصان شده، تحقیقات درخشان فیزیولوژی است که جمعی از پدیده‌های مختلف در رابطه با آب را در بدن کشف کرده است. تجهیزات مورد نیاز این ورزش یک جفت باله‌های غواصی (فین)، ماسک غواصی و لوله تنفس بر سطح آب (استورکل) است.

انواع غواصی:

غواصی نحوه‌های زیادی برای انجام دارد. یکی از روش‌های غواصی، غواصی آزاد است که ورزشی بسیار سنگین و فرح بخش به شمار می‌رود. در این ورزش اولین هنر غواص، استفاده صحیح از شش ها در تنفس صحیح و حمل هوای کافی در غواصی است. در ابتدا این ورزش برای جستجوی مروارید در سطح دریا مورد استفاده قرار می‌گرفته ولی بعد پا به عرصه ورزش حرفه‌ای گذاشته و باشگاه‌های ویژه‌ای برای این کار به وجود آمده‌اند.

یکی از دیگر روش‌های غواصی، غواصی با تجهیزات تنفسی زیر آب یا غواصی اسکوبا است. در این روش غواص با همراه داشتن هوای فشرده تنفسی که درون سیلندر غواصی ذخیره شده به زیر آب رفته و غواصی می‌کند.

غواصی با سیستم اسکوبا مدار باز و بسته: سیستم‌های اسکوبای مدار باز، سیستم‌های تنفسی هستند که بازدم غواص را درون آب تخلیه می کنند. غواصی با سیستم های مداربسته تنفسی نوع دیگری از این رشته است. سیستم‌های مدار بسته تنفسی، به گونه‌ای ساخته شده‌اند تا قابلیت پالایش بازدم غواص را داشته و بازدم او را با حذف دی‌اکسید‌کربن و افزودن اکسیژن برای تنفس دوباره آماده کنند.

غواصی با تغذیه از سطح : در این نوع غواصی که بیشتر در خدمات غواصی صنعتی کاربرد دارد، گازهای تنفسی از طریق شلنگی به نام بند ناف، از سطح به غواص انتقال پیدا می‌کند. تغذیه از سطح اغلب از یک کشتی پشتیبان غواصی و گاهی اوقات، به طور غیرمستقیم از طریق یک زنگ غواصی ارائه می‌شود. غواصان تغذیه از سطح، همیشه نیازمند پوشیدن کلاه و یا ماسک‌های غواصی هستند که صورت را کامل پوشش می‌دهند.

غواصی اشباع: روشی است که اجازه می‌دهد غواصان صنعتی در ارتباط با کار در عمق به مدت چند روز یا چند هفته باقی بمانند. این نوع غواصی اجازه می‌دهد تا از نظر اقتصادی کار بیشتری انجام شده و ایمنی افزایش یابد. در این نوع غواصی پس از اتمام کار در آب، غواصان در زیستگاه خشک و تحت فشار در زیر آب و یا محفظه‌های فشار بر روی عرشه یا سکوهای پشتیبانی به استراحت می‌پردازند یا ممکن است با زنگ غواصی منتقل شوند. در پایان این نوع غواصی برداشت فشار، ممکن است روزهای بسیاری طول بکشد.

برخی از مهارت های پایه که یک مبتدی در زیر اب باید فرابگیرد عبارتند از :
برداشت فشار — تنظیم فشار درونی و بیرونی شیپور استاش گوش به هنگام غواصی و قرار گرفتن در محیط‌های پر فشار.
تنفس زیر آب — آموختن مهارت تنفس از طریق رگلاتور غواصی در زیر آب. کلیه غواصان باید روش تنفس درست را بیاموزند.
پاکسازی ماسک — شامل تخلیه آب ماسک در زیر آب.
به اشتراک گذاری هوا — آموختن روش درست و ایمنی که غواصان برای به اشتراک گذاری یک منبع هوا به کار می‌گیرند.
صعود اضطراری — چگونگی بازگشت به سطح به شکلی ایمن بدون آسیب زدن به خود در صورت قطع هوای تنفسی.
شنا و شناوری — رانش و حرکت زیر آب با تجهیزات غواصی و تنظیم شناوری با استفاده از هوای موجود در ریه‌ها به صورتیکه هوای در ریه‌ها باعث شناوری بیشتر شده در حالی که تخلیه هوای ریه‌ها باعث شناوری کمتر گردد.
علامت های غواصی — علامت های غواصی که هدف از آنها برقراری ارتباط با غواصان دیگر در زیر آب است.

خطرات غواصی
اگرچه غواصی در رده ایمن ترین فعالیتهای تفریحی و ورزشی جهان به شمار میرود اما مبادرت به آن بدون دانش لازم و در صورت عدم رعایت استانداردهای غواصی میتواند کاری بسیار خطر ناک به شمار آید.
عدم رعایت استانداردهای غواصی و عدم بکار گیری صحیح جدول‌های غواصی مانند برنامه‌ریز غواصی تفریحی می‌تواند باعث بروز بیماری‌هایی از جمله بیماری‌های زیر گردد:

• بیماری تراکم زدائی
• نیتروژن نارکوسیس
• مسمومیت با اکسیژن
• مسمومیت با منواکسید کربن
• آمبولی ریه
• باراتروما
• شلو واتر بلک اوت
• خفگی
• غرق شدگی

منبع: علوم ورزشی دانشگاه آزاد اسلامی واحد پرند – ویستا

بدنسازی سیکل آخر کشتی شامل حفظ قدرت بدست آمده از سیکل اول و حفظ استقامت بدست آمده از سیکل دوم و انجام تمرینات پلیومتریک و تمرینات فنی می‌باشد. سیستم تمرین با وزنه، دو بار در هفته (یک جلسه عضلات بالاتنه و یک جلسه عضلات پا می‌باشد) تمرینات هوازی بسته به وزن ورزشکار، 2 تا 4 بار در هفته می‌باشد و تمرینات پلیومتریک نیز 2 الی 3 جلسه در هفته خواهد بود و تمرینات فنی طبق نظر مربی فنی، که معمولا 3 تا 5 جلسه در هفته است طراحی می‌شود، جباری از آخرین تجربه خود در مسابقات جهانی اضافه کرد بهتر است تمرینات بدنسازی و فنی، در یک روز انجام گیرد و روز بعد ورزشکار به استراحت یا تمرینات خیلی ملایم و تفریحی بپردازد، رژیم غذائی ورزشکار در روز تمرین و روز استراحت نیز متفاوت است و مصرف مکمل‌ها و… نیز متفاوت می‌گردد. بهتر است تمرین هوازی صبح و از 20 دقیقه تا… باشد و ظهر تمرینات فنی و کششی از یک ساعت تا .. و عصر تمرینات با وزنه یا کش به مدت 20 تا… و شب تمرینات پلیومتریک با شدت ملایم، که کم کم زمان این تمرینات و شدت آن افزایش میابد. جباری در ادامه به نکته قابل توجهی اشاره کرد: در روزهای پایانی در گذشته تمرینات را کاملا سبک می‌نمودند ولی در علم جدید باید تمرینات با همان شدت رکوردی انجام شود ولی زمان اجرای تمرینات کاهش یابد در بسیاری از برنامه های فرزین، تا روز قبل مسابقه نیز ، تمرین انجام می‌شود. جباری در مورد تغذیه هفته آخر کشتی گیران نیز افزود: سیستم خلع کربو و بارگیری آن، بسته به وزن کشتی‌گیر و تیپ بدنی او و میزان فیبرهای تند انقباض ورزشکار دارد بطوری که اجرای نادرست این سیستم در هنگام مسابقه موجب دم کردن و قفل شدن عضلات می‌گردد. فرزین گفت در تمرینات هوازی باید تمرین با وزنه با تکرار بالا نیز با استراحت… ثانیه در ست‌های… انجام گیرد.

یکی از مهمترین عوامل در عملکرد یک فوتبالیست این است که وضعیت بدنی او را به حداکثر ظرفیت برسانیم و اگر این عملیات را از سنین پایه با روش علمی و آرام آرام انجام دهیم ورزشکار پس از سه تا پنج سال به یک ظرفیت مناسب خواهد رسید مثلا فوتبالیست های حدود سنین 14، که از روش‌های تمرینی صحیح مطابق اصول علمی بدنسازی بهره‌مند هستند در سنین 18 – 19 سالگی بسته به استعداد و انگیزه‌شان به حداکثر ظرفیت بدنی میرسند به‌طوری‌که اگر در مسابقات باشگاهی خود شرکت کنند، آمادگی خوب بدنی خواهند داشت البته در تمرینات بدنسازی صحیح، ممکن است بازیکن در طول دوره مسابقات با اجازه و تشخیص مربیان، در مقاطعی استراحت فوتبالی داشته باشند و تمرینات بدنسازی متفاوتی نسبت به دیگر اعضای تیم انجام دهند تا بتوانند شرایط بدن خود را در حالت آرمانی حفظ کنند.

متاسفانه در ایران باشگاه‌ها به این مسئله کمتر توجه می‌کنند و کم‌حوصله هستند و نتیجه‌گرا هستند و به علوم بدنسازی فوتبالیست‌ های پایه توجه نمی‌کنند خصوصا در استمرار تمرینات بدنسازی فوتبال، در دوره‌های استراحت فوتبالی  توجهی ندارند، اغلب دیده شده بازیکنانی که اسیب دیده‌اند در باشگاه‌های بدنسازی فوتبال مشغول به تمرینات مداوم هستند و کمتر دیده شده بازیکنی سالم برای پیشرفت فوتبالش، مداوم در حال انجام تمرینات بر پایه سیکل‌ها و دوره های منظم تمرینی قرار گیرد. آنچه مسلم است استعداد نآب بچه‌های ایرانی است که همه بر آن واقفیم ولی کمتر از آن بهره گرفته‌ایم،  اگر به مسابقات دانش‌آموزان جهان نگاه کنیم میبینیم که بچه‌های ایرانی هم سطح قوی‌ترین فوتبالیست‌های دنیا بازی می‌کنند، (اشاره به مسابقات دانش‌آموزان جهان و مسابقه فینال با تیم ملی دانش‌آموزان آلمان) این یعنی استعداد نآب که متاسفانه مورد توجه قرار نمی‌گیرد .دلیل بازی خوب فوتبالیست‌های دانش‌آموزی ما این‌است که در این سطح سنی، بدنسازی فوتبال خیلی پیشرفته جایگاهی ندارد و جائی که بدنسازی حرفه‌ای در آن لازم نیست (به‌دلیل سن پائین) ورزشکاران ما با کشورهای تراز اول جهان، تقریبا هم سطح هستند. ولی وقتی در سطوح بالاتر مثل جوانان و بزرگسالان که سابقه انجام تمرینات بدنسازی فوتبال باید بیشتر و بهتر شود، ما از کشورهای پیشرفته دنیا عقب می‌مانیم!!!

بزرگان ما گفتار نیکی داشته‌اند آنها می‌گفتند: عقل سالم در بدن سالم است، پس اگر در تیم‌های ما، فوتبالیست 20 ساله‌ای که سابقه انجام تمرینات بدنسازی فوتبال اصولی او، حدود 6 سال باشد  و ظرفیت بدنی خود را به حداکثر رسانده باشد، در زمین بازی میتواند افکار مربی را تمام و کمال اجرا کند و عکس این هم هست، یعنی اگر بهترین مربی را داشته باشیم و بازیکن در دقایقی از مسابقه با افت بدنی همراه شوند، نمی تواند  استراتژی تیمی و خواسته های مربی را بدرستی اعمال کند. باور کنید ضعف فوتبال ما در اینجاست. مهم‌تر از آن این‌است که چندی‌است مربیان و بازیکنان چه در سنین پائین چه در سنین متوسط حتی بزرگسالان رو به بدنسازی فوتبال بی‌اثر آورده‌اند و با انجام برنامه‌های خود سرانه (دور از مربی بدنساز تیم ) اقدام به انجام تمریناتی می‌کنند که این کار بسیار نادرست است و لطمات شدیدی به ورزشکار وارد می‌کند مثلا ممکن است بازیکن در زمان مشخصی با سرعت زیاد به اوج آمادگی بدن برسد و در زمان بازی‌ها افت کند و نتواند وضعیت خوب و شادابی خود را حفظ کند برخی به مکمل‌ها و داروها رو میاورند که در باشگاه‌های غیر فوتبالی توسط مربیان نابلد تجویز می‌شود و عده‌ای اسیر برنامه‌های نامربوط بدنسازی می‌شوند که نتیجه ان عدم هماهنگی توان عضلاتی (توجه به برخی عضلات جهت زیبائی یا حجم بدن) و در پی آن رفتن به حاشیه یا آسیب‌دیدگی در حین بازی‌هاست .

البته ممکن است بچه‌های ما با دیدن بدن بازیکنان خوب دنیا بخواهند بدنی هم‌شکل آنها داشته باشند تا بتوانند مثل آن‌ها بازی کنند بنابراین سر و کله‌شان در باشگاه‌های بدنسازی پیدا شود، که سخت راه اشتباهی انتخآب کرده‌اند زیرا فوتبالیست‌های خارجی با اجرای برنامه‌های بدنسازی فوتبال از سنین پائین به شکل ایده آل رسیده‌اند و اگر فردی با تمرینات بدنسازی غیر فوتبالی (یا مصرف مکمل‌ها و…)، از نظر ظاهر بدنی همشکل آن‌ها شود بدون شک از نظر فنی و حتی توانائی‌های مستمر اختصاصی فوتبال، به آن ورزشکار خارجی، شبیه نمی‌شود .

در برخی از باشگاه‌های بدنسازی فوتبال، مربیان نابلد و کم تجربه‌ای وجود دارند که به واسطه قشنگ حرف زدن و یا داشتن بدنی زیبا (به واسطه ………….) به ورزشکاران رشته های دیگر برنامه تمرینی و… می‌دهند، غافل از اینکه برنامه‌های ورزشی و مکملی برای هر رشته ورزشی در دوران‌های متفاوت متغییر است مثلا دیده‌ام مربیانی که در برنامه بدنسازی مخصوص عضلات پائین تنه، تعداد حرکات و فشار زیاد،  بیشتر روی قسمت‌های جلو ران و ساق پا می‌آورند و این یعنی افزایش احتمال آسیب دیدگی در بازی و…

در اینجا می‌خواهم متذکر شوم اکثر بازیکنان بزرگسال ایرانی به دلیل عدم انجام تمرینات بدنسازی فوتبال صحیح از سنین پایه، دارای حداکثر ظرفیت نیستند .

فوتبالیست‌های کشورهای پیشرفته به دلیل رسیدن به حداکثر ظرفیت بدنی، بعد از اتمام لیگ باشگاهی خود، با انجام یک دوره بدنسازی کوتاه مدت به اوج آمادگی می‌رسند و این آماده‌گی را می‌توانند چندین ماه حفظ کنند و با داشتن بدنی آماده می‌توانند حتی در هفته دو تا سه مسابقه انجام دهند و زود ریکاوری میشوند ولی بازیکنان ما در زمان استراحت بین دوره‌های لیگ (حتی اگر تمریناتشان صد در صد علمی باشد) بازهم نمی‌توانند به حداکثر ظرفیت آمادگی جسمی برسند (زیرا سابقه بدنسازی فوتبال آنان همانند خارجی‌ها نیست و از سنین پایه بدنسازی مستمر نداشته اند) به همین جهت است که ورزشکاران خارجی در هر مسابقه 11 تا 13 کیلومتر می‌دوند و دستورات مربیشان را در زمین به خوبی و تسلط کامل اجرا می‌کنند ولی ورزشکاران ما نمی‌توانند و در بازی‌ها کم می‌آورند، زیر توپ می‌زنند، نمی‌دوند، دستورات مربی را اجرا نمی‌کنند، به بازی تسلط ندارند، خوب پاس نمی‌دهند، گل خالی نمی‌زنند و… و ما عاشقان فوتبال را حرص می‌دهند! معمولا وقتی دو تیم ایرانی با هم مسابقه می‌دهند، کسالت و افسوس سهم تماشاگر می‌شود و…

اما راه حل چیست؟ برای ارتقای بازیکنان به فاکتورهای دیگری مثل تغذیه بیشتر اهمیت دهیم در زیر برنامه تغذیه مخصوص فوتبالیست‌های مرد در سن 20 تا 26 سال، وزن متوسط (حدود 70 کیلو ) و قد متوسط (175 سانتی متر ) که از هر نظر سالم بوده و  فاصله بین دو  مسابقه، 5 روز میباشد را متذکر می‌شویم :

روز اول : مسابقه اول

بلافاصله بعد از مسابقه : مصرف نوشیدنی با کربوهیدرات ساده (آب میوه +شکر قهوه ای ) / آمینو اسید به وزن 6 الی 12 گرم

دو وعده غذائی، کلا شامل : نان سنگک 140 گرم / گوشت کبابی 300 گرم / سبزی خوردن کم حجم

یک وعده میوه شامل : سیب درختی 2 عدد / آناناس تازه 100 الی 200 گرم

روز  دوم و سوم

صبحانه :  نان سنگک 50 گرم / پنیر کم چرب 25 گرم / گردو 4 عدد / چای سبز کم رنگ 1 فنجان / عسل 2 قاشق مربا خوری / سفیده ابپز تخم مرغ 3 عدد به همراه کمی لیمو تازه / پسته خام 30 عدد

بین وعده (یا بعد تمرین صبح) : آب پرتقال 1 لیوان / آمینو اسید 6 تا 12 گرم / خیار 100 گرم

ناهار : برنج (پخته شده با کمی روغن کنجد)، 10 قاشق / گوشت سفید 300 گرم / سالاد بدون سس با حجم کم

عصرانه (یکساعت قبل تمرین) : بیسکویت ساده 50 الی 100 گرم / آب میوه بدون شکر 1 لیوان / پسته خام و فندق خام و بادام زمینی، جمعا 40 گرم

عصرانه دوم (بعد تمرین) : آب پرتقال + 15 گرم شکر قهوه ای / آمینو اسید 6 تا 12 گرم / خیار با 2 گرم نمک، 200 گرم

نیم ساعت قبل شام : عرق نعناع نصف استکان / دم کرده سنبله تیو و گل گاو زبان : نصف استکان

شام : گوشت سفید 350 گرم / سیب زمینی یک عدد متوسط / سبزی خوردن / روغن زیتون 3 قاشق

وقت خوآب شب : آناناس 150 گرم / کشک خشک 30 گرم

روز چهارم و پنجم

صبحانه : نان سنگک 100 گرم / پنیر 25 گرم / گردو 4 عدد / چای سبز کم رنگ 1 لیوان / عسل 1 قاشق / فرنی کم شکر یک کاسه متوسط / موز رسیده 1 عدد

بین وعده (بعد تمرین صبح) : آب میوه + شکر قهوه ای 30 گرم / آمینو اسید 3 تا 6 گرم / نمک 3 گرم

نیم ساعت قبل ناهار : عرق بید مشک : یک استکان / کمی لیمو تازه

ناهار : برنج بدون روغن 15 تا 20 قاشق / نان سنگک 30 گرم / جوجه کبآب 150 گرم / ماست کم چرب 150 گرم / کمی سرکه سیب

یکساعت بعد از صرف غذا، برای 45 دقیقه، خوآب و رلکسیشن و تصویر سازی

عصرانه (یکساعت قبل تمرین) : بیسکویت ساده 50 الی100 گرم / آب میوه بدون شکر 1 لیوان / پسته خام و فندق خام و بادام درختی، جمعا 30 الی 60 گرم

بعد از تمرین : فرنی یک کاسه متوسط / آب میوه +شکر قهوه ای 30 گرم / آمینو اسید 6 الی 12 گرم / نمک 3 گرم / ویتامین ب6

شام : یک تا دو ساعت زودتر از موعد همیشه گی میل شود : نان سنگک 100 الی 150 گرم / برنج بدون روغن 8 قاشق / خورشت بدون روغن : یک کاسه کوچک / جوجه کبآب 100 گرم / ماست ترش 150 گرم / کنجد 2 قاشق غذاخوری/ روغن زیتون 3 قاشق

یکساعت بعد از صرف شام : موز 1 عدد / پسته خام 30 عدد / عرق بید مشک یک استکان

سعی کنید ساعت 10 شب بخوابید .

روز ششم: مسابقه دوم

اگر عصر مسابقه دارید :

صبحانه : از غذاها و موادی که معده شما عادت دارد با حجم متعادل استفاده شود، به طبع غذا توجه شود. به اندازه ای میل شود که تا چهار ساعت بعد میل به خوردن ناهار داشته باشید. مایعات با حجم کم مصرف شود. میوه میل نشود.

بین وعده : آجیل خام و آب میوه با کمی شکر قهوه ای

ناهار( 5 ساعت قبل شروع مسابقه) : غذائی که معده شما به ان عادت دارد با حجم متعادل ” به طبع غذا توجه شود، نمک غذا متعادل باشد، غذا را خوب بجوید، مصرف مواد نفخ آور ممنوع است. بعد از صرف غذا به هیچ عنوان نوشیدنی میل نکنید .ترشی، ادویه، سیر یا پیاز مصرف نشود.

سه ساعت بعد : آب : 1 تا 3 لیوان

یکساعت قبل مسابقه : بیسکویت ساده 50 گرم/ اجیل خام 30 الی 100 گرم / عرق نعناع نصف استکان

20 دقیقه قبل مسابقه: آب 1 لیوان + منیزیم جوشان نصف قرص

بین دو نیمه : آب 1 الی 2 استکان همراه با نصف قرص منیزیم جوشان و کمی جوش شیرین و گلیسیرین خوراکی مفید می‌باشد (مصرف نوشیدنی به حجم زیاد، مصرف مواد شیرین، مصرف مکمل‌های انرژی زا، مصرف نمک، مصرف پمپها، بسیار نادرست است مگر با تجویز پزشک)

همان‌طور که می‌دانید مصرف کافئین بعنوان انرژی‌زا و بهترین چربی‌سوز بین ورزشکاران رایج بوده و هست، از آنجائی که ورزشکاران رشته پرورش اندام و بادی کلاسیک برای کاستن درصد چربی‌های بدن خود، رژیم می‌گیرند، بعد از مدتی بدن به سیستم‌های چربی‌سوزی فرد، عادت کرده و به اصطلاح آدابته می‌شود. یکی از حقه‌هائی که بدن به روش خودکار برای حصول به عادت مذکور انجام می‌دهد، کاهش سطح کالری سوزی در کلیه فعالیتهاست، بطوری که شخص در طول روز نسبت به قبل بیشتر احساس کسالت کرده و اعمال روزمره خود را با انرژی انجام نمی‌دهد و در همین خصوص، تمرینات ورزشی با شادابی همراه نمی‌شود بطوری که استراحت بین ست‌ها و حرکات، زیاد شده و حس بدی به ورزشکار القا می‌گردد، به همین دلیل دانشمندان علم مکمل برای رفع این مشکل به مصرف کافئین روی آوردند، کافئین موجب بالارفتن ضربان قلب و گردش بیشتر خون در بدن شده و خستگی را در حین تمرینات بدنسازی کم می‌کند ولی باید ورزشکاران رشته‌های دیگر توجه کنند که کافئین تنها در تمرینات بدنسازی خود، تا 3 ماه مانده به مسابقه، آن هم با دزاج ثابت موثر است و اگر مصرف کافئین ادامه پیدا کند ، بدن به آن اعتیاد پیدا کرده و اگر در هنگام مسابقه از ان استفاده نشود که ورزشکار در حین مسابقه دادن، حالت خموده و بی حال خواهد داشت و اگر از آن استفاده کند بدلیل بالارفتن سطح انرژی اولیه، در زمان باقی‌مانده بشدت به خستگی مفرط  دچار می‌شود و بدلیل بالارفتن ضربان قلب و عدم افت ضربان قلب، بدن ورزشکار لاکتیکی میگردد یا به اصطلاح خالی می‌شود و اگر مسابقه ادامه‌دار باشد (مثل مسابقات کشتی)، فرد دچار ضعف بدنی می‌شود. پمپ ها هم اغلب شامل ترکیبات آمفتامینی است که دوپینگ محسوب میشود (مثل مکمل جکتری دی که حاوی متیل هگزامین است و تست دوپینگ برخی از فوتبالیست‌های ما را ناخواسته مثبت کرد!!!) اما اگر پمپی پیدا شد که مواد ممنوعه در آن نباشد هم برای ورزشکاران دیگر مضر است زیرا موجب دم کردن و پر خون شدن عضلات میگردد و بسیار از آنها موجب سنگینی سر و ایجاد گیجی و منگی در حین ورزش شده و بعضی از آن‌ها حتی توهم‌زا هم هستند (اشاره به مسابقه …………. که همه در برنامه …….، دیدیم) لذا ورزشکاران رشته‌های دیگر از سه مانده به مسابقات خود باید مصرف انواع مکمل‌های حاوی کافئین و پمپ را در برنامه خود حذف کنند.

فرزین جباری هیچگونه تائیدی بر تاثیرات مثبت این دارو ها و محصولات ندارد و این مطالب از سایت های خارجی ترجمه شده است. شرکت های سازنده پاسخگوی سوالات ما در مورد دوپینگ تست آن و عوارض بر روی بدن انسان نبوده اند و این مطالب فقط در جهت مطالعه و تحقیق می باشند.

استفاده از دستگاه‌های هوازی باید با تائید پزشک پس از معاینه بروی زانو و کمر و انجام تست خون جهت تعیین غلظت خون و مقدار آهن خون، گرفتن نوار قلبی، اکو و تست ورزش جهت تائید کارکرد صحیح قلب و ریه، دریچه و عروق قلبی فرد، انجام گیرد. بهترین وسیله هوازی برای افراد سالم جهت شروع ورزش هوازی دوچرخه ثابت است، دوچرخه ثابت نسبت به دستگاه‌های دیگر، از مزایای همچون وزن سبک، قابل انتقال، اکثرا بدون استفاده از برق، سرویس ساده و سر و صدای کم، برخوردار است. از مهمترین نکاتی که باید در استفاده از دوچرخه ثابت به آن توجه کرد، تنظیم فاصله زین و فرمان نسبت به هم و نسبت به رکاب، طبق فیزیک فرد است. مثلا اگر زین به رکاب نزدیک باشد زانو حین حرکت، بیشتر خم می‌شود و اگر زین از رکاب دورتر باشد، زانو کمتر خم می‌شود و این نکته‌ای است که افراد با زانو مشکل دار باید به ان توجه کنند. البته استفاده از دوچرخه ثابت برای افرادی‌که درد پائین زانو دارند مضر است. دوچرخه ثابت با کمترین انرژی قابل استفاده است یعنی از پیاده‌روی آرام هم کمتر انرژی می‌برد. ایجاد شدت تمرین مستمر با تردمیل، کاملا  یک حالت اجباری است ولی سختی دوچرخه را باید انتخاب کرد و سرعت پدال زدن را با سرعت سنج دستگاه تطبیق داد که کار دقیق و دشواری است. ولی در تردمیل، ورزشکار می‌تواند سرعت پیاده‌روی را با کشیده‌کردن گام‌ها یا دویدن جبران کند. در دوچرخه ثابت تعادل بهتر است، حرکت در یک دامنه محدود و ثابت انجام می‌گردد، فشار بر روی کف پا قابل کنترل است و کلیه عضلات پا به‌طور اختصاصی تحت فشار قرار می‌گیرند. سهم دستیابی به آمادگی هوازی با دوچرخه، کمتر از تردمیل و الپتیکال است. افراد دیابتی که ممکن است از زخم پا رنج ببرند، افراد دچار ناراحتی قلبی، آرتروز و دردهای اسکلتی، صرع، پوکی استخوان و افرادیکه مشکل مغزی و تعادل حرکتی دارند  افرادی‌که وزن خیلی زیاد دارند باید از دوچرخه ثابت استفاده کنند، استفاده از الپتیکال و تردمیل هنگام بی حواسی یا عدم تعادل عصبی و حرکتی و یا حملات صرعی یا کاهش آنی فشار خون یا قند خون، موجب زمین‌خوردگی و آسیب‌های جدی می‌شود. ضمن اینکه در مواردی، تردمیل دچار نقص و ایست آنی می‌شود و اگر ورزشکار در حال دویدن باشد به سختی آسیب می‌بیند. تمرین با دوچرخه ثابت موجب افزایش توان عضلات پا می‌گردد (البته در مقایسه با نرم دویدن و پیاده‌روی آرام) و می‌تواند مقدمه مناسبی برای شروع تردمیل باشد. حالت‌هایی که می‌شود با دوچرخه ثابت ایجاد کرد عبارتند از: قرار دادن نوک پنجه پا بروی لبه پدال دوچرخه (که موجب فشار بروی عضله ساق پا می‌شود)، گذاشتن پاشنه پا بروی لبه پدال (که موجب فشار اختصاصی به پشت پا می‌گردد)، قرار دادن یک صندلی با جایگاه پهن‌تر از زین، جلوی دوچرخه و رکاب زدن برعکس (که افراد خیلی چاق مزاحمت زین کوچک را حس نمی‌کنند، تمرین اختصاصی بر باسن و بالای پشت پا می‌باشد)، هنگام رکاب زدن بالاتنه کمی به سمت عقب و حالت چرخشی (که بروی عضلات شکم و پهلو فشار می‌آورد.)

از سوی دیگر پیاده‌وری آرام روی تردمیل به سبب اینکه حرکتی عمومی است و به آن بیشتر عادت دارند، مورد پسند است، تردمیل را می‌شود به اشکال زیر انجام داد که هر یک تاثیرات خاص دارد: پیاده‌روی برعکس (بدلیل اینکه ران به حالت انقباض به عقب نمی‌رود بلکه همیشه از حالت عمود به جلو و برعکس در حرکت است فشار کمی به کمر و باسن وارد می‌شود و بیشتر برای بانوانی که می‌خواهند در ناحیه میان تنه چربی بسوزانند و حجم باسن خود را حفظ کنند استفاده می‌شود البته اگر در تردمیل برعکس، سرعت زیاد شود و گام‌ها کشیده و به سمت عقب‌تر از محور عمودی بدن برود، فشار بروی پشت پا و باسن وارد می‌شود) در تردمیل برعکس باید حتما دست‌ها را روی دستگیره گذاشت تا تعادل ورزشکار بهم نخورد، پیاده‌روی بروی یک خط ( برای کاستن چربی‌های پهلو و فرم دهی خارج رانها در بانوان استفاده می‌شود)، تردمیل بالاتنه چرخشی ( همزمان با گام برداشتن، بالاتنه به چپ و راست  و برعکس میچرخد که موجب  چربی سوزی در نواحی میان تنه میگردد)، تردمیل شیب زیاد و پیاده‌روی در حالت خمیده و گام کشیده ( موجب کاهش چربیهای پشت پا و باسن می‌گردد)، تردمیل خاموش (ورزشکار مجبور است با قدرت بدنی خود، ریل تردمیل را به حرکت وا دارد که تمرینی قدرتی است و ورزشکار باید حتما دستگیره تردمیل را با دستان خود بگیرد (موجب افزایش قدرت و استقامت عضلات پا می‌گردد)، پیاده‌روی سریع ( بهترین شیوه استفاده از تردمیل است و موجب افزایش قدرت عضله جلو ساق شده و تاندون‌های زانو را تقویت می‌کند)، تردمیل بدون حرکت دست‌ها (10 تا 30 درصد سخت تر از تردمیل با انجام حرکت عادی دستان است)، تردمیل لانگز ( برای تقویت بیشتر عضلات پا و حتی عضلات کناری زانو می‌شود)، دویدن ملایم (عمومی ترین حالت است و بعد سپری شده زمان، فشار آن حس می‌گردد معمولا فشار عمومی به بدن وارد می‌کند). دویدن برعکس روی تردمیل بیشتر روی ساق و عضلات زیر زانو  تاثیر می‌گذارد.

دویدن بروی تردمیل زیاد صحیح نیست. اگر حرکت دویدن را تجزیه کنید خواهید دید در مرتبه‌ای از ثانیه، وزن بدن شما بروی یک پا به صفحه تردمیل اصابت می‌کند که این می‌تواند در طول زمان برای زانو و تاندون‌های ان، اشکال ایجاد کند در صورتی‌که اگر در پیاده‌روی سریع، انالیز حرکتی انجام گیرد خواهید دید که همیشه و در همه حال، وزن بدن شما بروی یک پا وجود دارد و ضربه زدنی در کار نیست. به همین جهت پیاده‌روی سریع با سرعت 9 تا 10 به نظر ما بهتر از دویدن در سرعت 11 و 12 می‌باشد. فرزین جباری که سال‌ها بروی این سیستم تحقیقات داشته، اجرای پیاده‌روی با سرعت 12 حتی 14 را بروی ورزشکاران مطرح ملی، موثر تر از دویدن در سرعت‌های 16 تا 18 می‌داند.

استفاده از تردمیل حواس جمع می‌خواهد مثلا اگر روی تردمیل به اطراف خود بنگرید از مسیر منحرف می‌شوید و این ممکن است برای شما آسیب‌زا باشد.

تنوع حرکات و کسب توانائی‌های هوازی و قدرت در استقامت تردمیل نسبت به دوچرخه ثابت خیلی زیاد و حرفه‌ای‌تر است، استفاده از وزنه‌های سبک بروی تردمیل و انتخاب مسیرهای مارپیچی، گام‌های کوتاه و تند، گام‌های زانو بلند، حرکات متنوع دست‌ها، گام برداشتن بدون بالا و پائین شدن سر، پیاده‌روی با زانوهای خمیده (حدود 10 تا 20 سانت پائین‌تر از قد خود در حالت زانو خم)، هنگام دویدن، چرخش به راست یا چپ و پیاده‌روی روی پنجه پا و… همه و همه از دیگر اشکال استفاده حرفه‌ای از تردمیل است.

میزان سنجش انرژی سوخته شده در تردمیل دقیق نیست زیرا فاکتورهائی از قبیل سن، جنس، وزن، شدت استفاده، در نظر گرفته نمی‌شود مثلا اگر دو تردمیل در مقام مقایسه، با سرعت و شیب ثابت روشن باشد و فردی بروی تردمیل اول حرکت لانگز برود با فردی که بروی تردمیل دوم پیاده‌روی می‌کند یک میزان انرژی را نمایش می‌دهد که این غلط است.

سوال: پیاده‌روی یا دویدن، کدامیک بیشتر کالری می‌سوزاند؟ پیاده‌روی بسته به توانائی فرد با سرعت الف، تا اندازه ای محدود نسبت به دویدن با همان سرعت (الف) کمتر انرژی میسوزاند مثلا سرعت 4 تا 6 ولی وقتی سرعت پیاده‌روی بیشتر می‌شود مثلا 8 تا 11، پیاده‌روی سریع، بیشتر از دویدن در همین سرعت‌ها، کالری می‌خواهد و در سرعت‌های بالاتر که پیاده‌روی ممکن نیست، دویدن بیشترین کالری را می‌سوزاند.

البته خاطر نشان باید کرد هیچگاه سرعت حرکت با تردمیل با همین سرعت در فضای باز برابری نمی‌کند زیرا در فضای باز، ورزشکار باید با فشار هوا نیز مقابله کند.

در ورزش‌های هوازی و ایروبیک بدلیل نبود یک منو یا یک صفحه دیجیتال مشخص، میزان فعالیت قابل کنترل نیست مثلا در ورزش‌های هوازی که حالت نرمشی دارند و در بیشتر باشگاه‌های بانوان دیده می‌شود اکثر ورزشکاران پس از مدتی به این تمرینات عادت کرده و ضربان قلب آن‌ها با ان تمرینات قبلی، بالا نمیرود و چربی سوزی انجام نمی‌شود به همین جهت اهمیت دستگاه‌های هوازی بیش از پیش در باشگاه‌ها حس می‌شود.

با استفاده از صفحه دیجیتال و بهره‌وری از فرمول 220 منهای سن و ضربدر 70 درصد، برای مردان سالم، میزان شدت استفاده از تردمیل یا دوچرخه ثابت و تعیین می‌شود (فرمول برای بانوان سالم: 226 منهای سن و ضربدر 70 درصد) بطوری‌که پس از انجام نرمش‌های آرام و کششی، تا 5 دقیقه حرکت هوازی را با شدت کم انجام می‌دهید و از این پس با افزایش شدت دستگاه، موظفید تا حدود 20 دقیقه ضربان قلب خود را طبق فرمول بالا به میزان 70 درصد نگهدارید، بعد از 20 دقیقه، سوختن هر 9 کالری با حفظ همان شدت و همان ضربان قلب، نمایش سوختن یک گرم از چربی بدن شماست (طبق مسیر ژنتیک چربی سوزی، بهتر است مطلب مسیر ژنتیک چربی سازی و چربی سوزی را در بخش علمی همین سایت بار دیگر مطالعه کنید) البته تحت شرایطی، استفاده از تمرینات هوازی در پایان تمرینات با وزنه و دستگاه، ممکن است زمان شروع چربی سوزی را از 20 دقیقه به 15 و حتی 10 دقیقه هم ارتقا بخشد.

در الپتیکال، حرکت دویدن بدون ایجاد ضربه و در یک مسیر و دامنه تعیین شده رخ می‌دهد که نسبت به دویدن بروی تردمیل، بسیار مناسب است. الپتیکال برای بانوانی که نمی‌خواهند عضلات بالاتنه شان برای رشد تحریک شود مناسب است به شرطی که از دستگیره ثابت الپتیکال استفاده کنند. برای استفاده از الپتیکال باید تا حدودی قدرت بدنی داشت و برای مبتدیان توصیه نمی‌شود. خصوصیت قابل توجهی که این دستگاه دارد اینست که با کشیدن دسته متحرک مثلا با دست راست، کمک به حرکت پای چپ می‌شود و برعکس و این سیستم نوعی درگیری عضلانی در کلیه بدن ایجاد می‌کند که برای برخی از افراد خستگی و دل‌زدگی به همراه می‌آورد و برای برخی دیگر فشار مضاعف.

آب درمانی با تردمیل آبی

تردمیل آبی (underwater treadmill) یک روش نوین برای هیدروتراپی یا اب درمانی است که برای بهبود وضعیت عضلات، مفاصل پا و متعادل سازی فشار خون بازده بالایی دارد.
یک تردمیل آبی پیشرفته

واقعیت این است که فعالیت هایی که در آب انجام می شوند، بسیار موثرتر از بیشتر فعالیت های ورزشی در خشکی هستند. ابزاری که در آب درمانی استفاده می شوند بسیار پیشرفته هستند و همیشه یک محیط ورزشی جالب و پربازده را برای کاربر به ارمغان می آورند. در آب درمانی یا هیدروتراپی تجهیزاتی را که در باشگاه های ورزشی استفاده می شود، در زیر آب به کار گرفته می شوند و تقریبا همه بیماران می توانند به آن ها دسترسی داشته باشند. یکی از این ابزار، تردمیل آبی است، که یکی از دستگاه های هوازی مورد علاقه ورزشکاران و بیماران است، وسیله ای که در قالب برنامه های درمانی در بیشتر کلینیک های فیزیوتراپی و بهبود ریکاوری استفاده می شود. تردمیل آبی بیشتر برای بیماران مسن و افرادی که درد مفصلی و عضلانی دارند، توصیه می شود. البته ورزشکاران حرفه ای برای افزایش قدرت و بازده عضضلات خود از این نوع تردمیل بهره می گیرند.

وزن انسان در آب حدود 70 درصد کاهش می یابد، درنتیجه استفاده از تردمیل در زیر آب برخلاف تردمیل ‌های معمولی فشار منفی چندانی بر ستون فقرات و نخاع کاربر وارد نمی کند. سالمندان و تمام افرادی که با مشکلات تعادلی، مفصلی، اختلالات اسکلتی و عضلانی، فلج موضعی مواجه هستند، بدون نگرانی از عوارض جانبی موجود در استفاده از تردمیل های معمولی می توانند با یک تردمیل آبی ورزش کنند.
فواید مهم و تاثیرگذار تردمیل آبی
1. دامنه حرکات را گسترش می دهد
افراد دارای شرایط حاد مثل آن هایی که آرتروز یا در راه رفتن مشکل دارند، معمولا از فعالیت هایی مثل راه رفتن و ورزش کردن به خاطر دردی که ممکن است به وجود آید، اجتناب می کنند. در مقایسه با تردمیل معمولی، در تردمیل با فشار هیدرواستاتیک آب، بیماران کم تر از 20 درصد وزن خودشان را در آن عمق از آب احساس می کنند. نه تنها آب به از بین بردن ورم کمک می کند بلکه مفاصل را تسکین می دهد و قدرت و انعطاف آن ها را افزایش می دهد.

2. کمک به راه رفتن
حین دویدن یا راه رفتن بر تردمیل آبی، با وجود تاثیرات منفی کم محیط، یک بیمار فقط 20 درصد وزنش را تحمل می کند که این امر فشار روی مفاصل را از بین می برد. در ترکیب آن حرکات و فعالیت های قلبی عروقی که توسط بیماران با تردمیل آبی انجام می دهند، انعطاف پذیری آن ها افزایش می یابد. تحقیقات نشان داده است

3. افزایش قدرت عضلانی
مطالعات اخیر در دانشگاه A&M تگزاس بیان می کند که ترکیب آموزش قدرت و تمرینات تردمیل آبی، در مقایسه با زمانی که این فعالیت ها به تنهایی انجام شود یا انجام آن ها با یک تردمیل معمولی باشد، منجر به رشد بیشتر عضلات بدن می شود.

4. کاهش و متعادل سازی فشار خون
مطالعات دیگری در دانشگاه A&M تگزاس نشان می دهد که تردمیل آبی موثرتر از تردمیل معمولی در کاهش دادن فشار خون عمل می کند. بیشتر از 67 میلیون از مردم آمریکا فشار خون بالا دارند و اکثر آن ها از ورزش کردن به خاطر ترس و مواجهه با درد، اجتناب می کنند. با استفاده از تردمیل آبی، افراد دارای فشار خون بالا بدون اینکه دردی داشته باشند می توانند دوباره ورزش کنند، و از یک ورزش باکیفیت لذت ببرند.

5. لذت بردن از ورزش
این فایده آخر یک غنیمت غیر قابل چشم پوشی است؛ بله، بیماران از تردمیل آبی لذت می برند. بعد از استفاده از تردمیل آبی، بعضی از بیماران می گویند اولین باری است که از ورزش کردن خوششان آمده است. رضایت بیمار یکی از مهم ترین قسمت های یک برنامه درمانی جسم بوده و این ویژگی از کنترل فیزیوتراپیست ها کاملا خارج است. ابزاری مثل تردمیل آبی یک مجموعه کامل هستند: آن ها می توانند برای جمعیتی از افراد تحت معالجه جسمی مورد استفاده قرار بگیرند، فواید سلامتی دارند و استفاده از آن ها لذت بخش است.

قیمت یک تردمیل آبی چقدر است؟
قیمت یک تردمیل زیرآبی به مدل و ویژگی های آن بستگی دارد. اما قیمت تردمیل های آبی بدون موتور در ایران حداقل 2 میلیون تومان است. مدل های پیشرفته تر و دارای موتور بین 5 تا 12 میلیون تومان قیمت دارند.

” واترواک ” تردمیل آبی ساخت ایران
دستگاه واترواک یا تردمیل آبی برای اولین بار توسط محمود هاشمی پور در تهران ساخته شد. به گفته طراحان این دستگاه، واترواک با داشتن یک محفظه آب براحتی می تواند محیط خوبی برای دویدن، راه رفتن و آب درمانی کاربر ایجاد کند. با واترواک دیگر نیازی به استخر نیست، این محفظه براحتی از آب پر شده و قابل شستشو است. واترواک ایرانی دارای تجهیزاتی برای نمایان کردن ضربان قلب، مسافت طی شده، سرعت، سیستم حفاظت هوشمند و خروج اضطراری است. آب در داخل محفظه واترواک می چرخشد و امکان فیلتراسیون برای آن وجود دارد. تولید این دستگاه در حال انبوه سازی بوده و قیمت آن یک پنجم یا یک هفتم نمونه خارجی است.

منبع
http://setare.com/