سینتول چیست؟

یک بدنساز پیشین اهل آلمان به نام کریس کلارک سینتول اصلی را اختراع کرد. ایده کلارک بر این بود که بتواند محصولی تولید کند که عضلات را بزرگ‌تر سازد. یعنی با تزریق روغن به داخل آن‌ها موجب توسعه آن‌ها شود.
به طور معمول دار‌وهای تزریقی موضعی، تشکیل شده‌اند از روغن و نوعی از بی‌حس کننده‌های موضعی که با تزریق این دارو به یک موضع شخص، آن بخش از عضله متورم شده و فرم پیدا می‌کند. عنصر رایج مورد استفاده در داروهای موضعی که به طور کلی از آن‌ها به عنوان سینتول نام برده می‌شود، 85 درصد از تری گلیسریدی روغنی با زنجیره‌های متوسط، ۷٫۵ درصد آن نیز از داروی بی حس‌کننده موضعی موسوم به لیدوکائین و بالاخره ۷٫۵ درصد از آن نیز از «بنزیل الکل» تشکیل یافته است.

این دارو به صورت عضلانی و در عمق عضلات تزریق می‌شود. با تکرار تزریق این ماده در عضله مورد نظر حجم زیادی از مایع روغنی وارد عضله شده و با التهابی که در محل تزریق ایجاد می‌کند منجر به افزایش شدید و فوری حجم عضلانی می‌شود به گونه‌ای که گویا بالنی را از هوا پر کرده باشند، این حجم به وجود آمده ناپایدار بوده و در دراز‌مدت عوارض جبران ناپذیری برجای می‌گذارد. عکس‌العملی که بدن در برابر این تحریک از خود نشان می‌دهد عبارت است از تورم موضعی که به موجب آن، بافت ماهیچه عمل ذخیره‌‌سازی مایع را انجام می‌دهد. این مسئله به نوبه خود موجب افزایش قطر عضلات مورد نظر می‌شود و در نتیجه ورزشکاران پرورش اندام به ظاهر به نتیجه دلخواه می‌رسند. البته این تحریک می‌تواند باعث ایجاد ناراحتی شود، و از این جهت به آن لیدوکائین افزوده (از بین برنده درد) شده است تا درد ناشی از تزریق را کاهش دهد. اگر چه وجود این ماده می‌تواند درد حاصل از تزریق را تا حد زیادی مرتفع کند اما به هر حال، مصرف این دارو خطرات زیادی را به همراه دارد.

خطرات استفاده از سینتول

این روزها که بیشتر جوانان به پرورش عضلات و ماهیچه‌های بدن خود علاقمند شده‌اند و بسیاری از آن‌ها بدون مشورت با پزشک یا متخصص و بدون آگاهی و مهارت کافی اقدام به مصرف مکمل‌های غذایی مختلف و تزریق‌های غیرمعمول کرده که خطرات ناشی از اینگونه اقدام‌ها را دوچندان کرده است.
وارد کردن عوامل خارجی و مخصوصا داروها و ترکیبات روغنی در درون عضلات همواره با مخاطراتی همراه بوده است. با توجه به این‌که این دارو در داخل عضلات مختلف از جمله بازو، کول، سینه و غیره تزریق شده و تزریق این دارو نیز اغلب نیز توسط خود ورزشکاران انجام می‌شود شاید بتوان گفت که خطرناک‌تر از خود دارو تزریقی است که انجام می‌شود.
با توجه به اینکه ورزشکاران عموما از موقعیت رشته‌های اصلی عصبی در بدن انسان آگاه نبوده و ممکن است که در حین تزریق دارو در داخل عضلات مختلف با برخورد سر سوزن با این رشته‌های بسیار حساس عصبی و با تبعات منفی شدید و کشنده از جمله با فلج اعضا مواجه شوند این دارو را می‌توان اصولا دارویی خطرناک به حساب آورد. گفته می‌شود که با تزریق نمونه‌هایی از این دارو آبسه‌های عفونی نیز در محل تزریق دیده شده است. این قبیل آبسه‌ها در صورتی که در بدن فرد دیده شود باید با اعمال جراحی از بدن فرد خارج شوند.

برخی از ورزشکاران که اطلاعاتی در مورد تزریق نداشته و اقدام به تزریق این دارو می‌کنند در برخی موارد دیده شده است که این دارو را به جای تزریق در عمق عضله به داخل سیاهرگ و یا حتی سرخ‌رگ خود تزریق کرده‌اند. زمانی که دارویی روغنی به داخل رگ تزریق می‌شود پس از ورود به داخل شش‌ها منجر به آمبولی ریوی در فرد می‌شود. این عارضه‌ای بسیار خطرناک بوده و در برخی موارد نیز با خطر مرگ فرد همراه است. این محلول روغنی در صورتی که وارد رگ‌های خونی قلب فرد شود با اختلال در کارکرد طبیعی قلب همراه شده و می‌تواند منجر به از کار افتادن قلب و ایست قلبی شود. گفته می‌شود که حتی ممکن است این داروی روغنی وارد مغز شده و فرد را برای همیشه فلج کند.
متاسفانه این داروها هر روز با زرق و برق جدید وارد کشور می‌شوند و هدفشان چیزی جز نابودی نیست. پس چرا بدنی را که از فقر اطلاعات ورزشی و فقر تغذیه رنج می‌برد را می‌خواهیم با میانبری به نام دوپینگ به سر‌انجام برسانیم که استفاده از آن چیزی جز جنون محض و رفتاری پرخطر و نامعقول نمی‌تواند باشد.

صحنه رقابت

در مسابقات بدنسازی که در چند سال اخیر برگزار گردیده برای خیلی از داورها، دست‌اندرکاران و مخاطبان ریزبین، این پرسش را با خود همراه داشته که تزریق موضعی دارویی بنام سینتول تداعی‌کننده چه جنبه‌ای از ورزش است؟؟؟ آیا مربیان کم دانش و ورزشکارنماها می‌خواهند بدین وسیله ضعف‌های عضلانی‌شان را که نمی‌خواهند برایشان زحمتی بکشند را یک شبه مرتفع سازند و یا نه بدست آوردن یک حکم قهرمانی برای این افراد به منزله دست زدن به هر حیله و ترفندی است تا به مقصود خودشان نایل شوند.
پیش‌ترها صحنه مسابقات به لحاظ رقابت بین ورزشکارها به مراتب در شرایط سالم‌تری برگزار می‌شد. ولی امروزه، مکر و حیله جای زحمت و دانش را گرفته و با دستاویز شدن به نسل جدید داروهای دوپینگ صحنه مسابقه هر روز سوال برانگیزتر می‌شود. امروزه داروهای موضعی که بدنسازها از آن‌ استفاده می‌کنند تنوع بسیار زیادی پیدا کرده است و شرکت‌های زیادی این قبیل داروها را با نام مختص به خودشان تولید می‌کنند که برخی از آن‌ها مثل Artecoll و سیلکون ۱۰۰۰ مصارف خاص پزشکی دارند و زمانی که در موضعی تزریق ‌شوند تنها به وسیله جراحی قابل تخلیه هستند.
همان‌طور که گفتیم اگر به ‌صورت تصادفی روغن به داخل یک رگ خونی تزریق شود، خیلی سریع به داخل شش‌ها فرستاده می‌شود و بدین‌ترتیب یا موجب بسته‌ شدن ریه شده و یا در مغز گیر کرده و در نتیجه باعث سکته قلبی و آمبولی می‌شود اما حتی اگر این روغن به داخل عضله تزریق شود باز خطراتی را با خود به همراه دارد که از جمله می‌توان به دُمل، عفونت، فلج عضلانی و کشتن بافت‌های عضلانی که نهایتاً می‌بایست به وسیله جراحی آن‌ها را از بدن خارج کرد اشاره نمود.

مسئله دیگر در خصوص این قبیل روغن‌ها این است که آن‌ها به وسیله شرکت‌های معتبر داروئی تولید نمی‌شوند و به همین خاطر استریلیزه بودن آن‌ها پرسش‌برانگیز است. از موارد دیگر این قبیل داروها می‌توان به آسیب‌رسانی آن‌ها به اعصاب بدن اشاره کرد. عضلاتی که به‌صورت مکرر توسط این داروها مورد استفاده قرار می‌گیرند از تمرکز بالای رشته‌های عصبی برخوردار می‌باشند. آسیب زدن به یک عصب باعث می‌شود که احساستان نسبت به آن بخش از دست برود که این امر می‌تواند به‌صورت همیشگی باشد و همین مسئله می‌تواند به خودی خود باعث تاریخ انقضایتان در بدنسازی شود.

تمرین کردن پس از تزریق موضعی یک موضوع مشکل‌ساز دیگر است. چون‌که عضله‌ای که تزریق بر روی آن صورت گرفته در حین تمرین به دلیل پمپ خون عضلانی به داخل آن بیش از حد متورم می‌شود خواه تمرین مستقیم بر روی آن عضله صورت گرفته شده باشد و یا به‌عنوان عضلات فرعی در اجرای حرکت درگیر شده باشد. تمرین پس از تزریق موضعی سینتول در قیاس با تزریق موضعی آنابولیک‌های استروئید بسیار دردآورتر می‌باشد. تأثیر ظاهری حاصل از طریق تزریق موضعی این روغن‌ها در بین افراد متفاوت است. برای مثال وقتی یک بدنساز به‌صورت موضعی این دارو را در جلوبازو تزریق می‌کند توسعه پیک عضله جلوبازو به‌صورت غیرطبیعی جلوه می‌کند که در موقع صاف بودن دست و کمی خم بودن آن‌ها نماد بیشتری پیدا می‌کند و زمانی که عضله جلوبازو را کاملا می‌پوشاند و تفکیک بین این دو عضله از بین می‌رود از عضلات دیگری که تزریق موضعی در آن‌ها خیلی سریع جلب توجه می‌کند می‌توان به سرشانه‌ها و ساق اشاره کرد. به‌طوری که در سرشانه‌ها با تزریق این دارو رشته رشته شدن یا همان خط‌های سرشانه محو می‌شود و تنها ظاهر گرد و باد کرده پیدا می‌کند و در خصوص ساق‌ها هم باید گفت که تزریق در این عضله باعث می‌شود که حتی در حالت ریلکس یا همان شل کردن عضله باز به‌صورت قلمبه شدن و در حالت فیگور گرفتن جلوه کنند.

یک موضوع دیگر که می‌طلبد در ارتباط با آن نیز بحث شود مسئله قضاوت و داوری است. آیا منصفانه است که با بازوهای ۵۶ سانتی‌ در صف مسابقه بایستید در صورتی‌که ۱۰ سانت آن را روغن تشکیل داده. در ورزشی که قضاوت آن بر پایه قیاس بدن‌ها در مقیاس عضله خالص است آیا جایی برای عناصر مصنوعی هم‌چون سینتول که به مصرف‌ کنند آن این امکان را می‌دهد که بدون هیچ زحمتی به سایز عضلانی بزرگ‌تری دست یابد وجود دارد؟ در صورتی که همگان می‌دانیم که برای دست‌یابی به یک چنین سایز عضلانی به سال‌ها تمرین سخت نیاز می‌باشد. حتی برای ساختن یک سایز کوچک عضلانی نیاز به ممارست و سعی و تلاش بسیار توأم با تحمل درجاتی از درد می‌باشد. دست‌یابی به این موفقیت آن هم با استفاده از نوک یک سوزن رویکردی است که فقط بازنده‌ها سراغ آن می‌روند.
مشاهده این قبیل موارد توسط هیئت داوری می‌بایست برای فرد تنبیه‌های سنگینی را در پی داشته باشد. انجام یک چنین کاری در مسابقات بدنسازی توسط بدنساز خاطی یعنی وارد کردن لطمه سنگینی به پیکره بدنسازی حقیقی که در آن تمامی تلاش صورت گرفته در جهت ساختن یک بدن متناسب و عضلانی خلاصه شدن است می‌باشد.
بدن یک بدن‌ساز نمادی از سال‌ها فداکاری و رعایت رژیم‌های غذایی سخت و اجرای تمرینات طاقت‌فرسا می‌باشد. استفاده از داروهایی هم‌چون سینتول در این رشته، یعنی از بین بردن تدریجی این رشته در بین علاقه‌مندان به این ورزش پر طرفدار…

فرزین جباری هیچگونه تائیدی بر تاثیرات مثبت این دارو ها و محصولات ندارد و این مطالب از سایت های خارجی ترجمه شده است. شرکت های سازنده پاسخگوی سوالات ما در مورد دوپینگ تست آن و عوارض بر روی بدن انسان نبوده اند و این مطالب فقط در جهت مطالعه و تحقیق می باشند.