بسیاری از ورزشکاران در سیکل اخر بدنسازی خود که نقش تمرینات فنی، تمام و کمال است منتظر مشاهده و احساس افزایش بی حد و اندازه توانایی‌های بدنی خود هستند و وقتی اینطور حس نمی‌شود ، به نحوه فعالیت و بدنسازی خود در سیکل‌های قبلی، مشکوک می‌شوند و ممکن است به بیراه کشیده شوند بطوری‌که زحمات خود و دانش مربی بدنساز خود را زیر سوال می‌برند ، فرزین جباری به شاگردان خود (خصوصا شاگردان کشتی) مطالعه مطلب زیر را توصیه می‌کند:

معمولا سیکل آخر بدنسازی کشتی،که دو ماه در نظر گرفته می‌شود، شامل: تمرینات تعادلی و پلیومتریک، تمرینات استقامتی عمومی (جهت افزایش ظرفیت هوازی VO2max)، تمرینات استقامتی عضلات درگیر، تمرینات قدرتی (جهت حفظ میزان قدرت کسب شده در سیکل اول) توسط مربی بدنساز ارائه می‌شود و تمرینات فنی زیر نظر مربی فنی (که بایستی با مربی بدنساز هماهنگی فکری و استراتژیکی داشته باشد) اجرا گردد. این تمرینات باید بشکل آرام آرام به ورزشکار داده شود و ورزشکار همانند تمرینات کار با وزنه یا هوازی یا پلیومتریک باید تمرینات فنی خود را قابل سنجش کند یعنی بدون هدف یا بدون برنامه، تمرین فنی انجام ندهد (اگر اصول علمی، خصوصا اصل ریکاوری و اصل ایجاد انگیزه روحی بروی ورزشکار اعمال نشود، احتمال بروز آسیب دیدگی زیاد می‌شود)” جباری به شاگردان خود اینگونه توصیه می‌کند: یکروز در میان زیر نظر مربی فنی، میزان فشار تمرینات فنی را بسنجید و هر جلسه بر فشار آن بی‌افزایید و این افزایش بار را در سه جلسه متمادی انجام دهید و جلسه چهارم، فشار تمرینات را کم کنید و از جلسه پنجم، فشار را از سر گیرید بطوری‌که فشار تمرین جلسه پنجم از فشار جلسه سوم، زیادتر شود و همین افزایش بار را در جلسه ششم و هفتم نیز افزایش دهید و جلسه هفتم، فشار کم شود و به همین ترتیب ادامه دهید.

از برنامه‌هایی که موجب افزایش بار می‌شود می‌توان به سیستم‌های زیر اشاره کرد: ۱- کشتی با ورزشکار سنگین تر از خود ۲- کشتی با دو یا سه و حتی چهار ورزشکار بدون استراحت (مثلا دو دقیقه کشتی با فرد اول و بدون استراحت، کشتی با فرد دوم که تازه نفس هم هست و بلافاصله بعد از این، کشتی با نفر سوم و…) ۳- افزایش زمان هر کشتی ۴- افزایش تعداد کشتی ها در روز ۵- کاهش زمان استراحت بین هر تایم یا هر تمرین ۶ – مخلوط کردن تمرینات بدنسازی (قابل سنجش) با تمرینات کشتی ۷- مجموعه ای از دو یا چند مورد بالا

توضیح در مورد ۶ : مثلا بعد از تمرین کشتی یا در حین تمرینات کشتی، به چه میزان قادر به دویدن بروی تردمیل هستید و یا قادرید فلان وزنه را با چه تعدادی انجام دهید و جلسه به جلسه بر افزایش شدت و بار این تمرینات بی‌افزایید.

مورد بعدی این است که ورزشکار باید خود را با گذشته خود بیازماید نه اینکه تصور کند حالا که برنامه بدنسازی هدفمند و علمی را انجام داده می‌تواند در مسابقات قهرمان شود و اگر پیشرفتی در خود دید ، تمرینات را ادامه دهد حتی اگر سالیان سال بطول انجامد (بسیار دیده شده کشتی‌گیرانی که تمرینات با وزنه انجام می‌دهند و در دوره های طولانی وزنه نمی‌زنند و دچار آسیب دیدگی می‌شوند)

نکته قابل اشاره، وجود ظرفیت بدنی کشتی‌گیر است، هر کشتی گیر که از سنین پایین‌تر به شکل اصولی، تمرین بدنسازی را آغاز کرده باشد، ظرفیت بالاتری نسبت به رقیبانش خواهد داشت و در آینده از ویژگی‌های برتری برخوردار می‌شود که آن ویژگی‌ها عبارتند از: رسیدن به اوج آمادگی بیشتر از دو بار در سال، نیاز به استراحت کم، کاهش احتمال آسیب دیدگی، افزایش توان بالا با تمرینات اندک، ریکاوری سریع در تمرینات، حداقل آمادگی او برابری میکند با بدن آماده برخی از رقیبانش.

در سیکل سوم، برنامه مکمل و غذایی باید به نحوی باشد که ورزشکار نیازی به کاهش وزن زیاد در هفته آخر نزدیک مسابقه نگردد ، خصوصا ورزشکارهای اوزان پائین ، تا با یک نرمش ساده قبل وزن کشی، براحتی سر وزن خود حاضر شوند.

ترجمه تمرینات وزنه، هوازی- پلیومتریک به کشتی: هر ورزشکاری که بتواند توانایی‌های بدست آمده توسط تمرینات بدنسازی را به کشتی تبدیل و ترجمه کند موفق‌تر است.

و متاسفانه انتظاری که برخی مربیان کشتی بشکل مداوم از ورزشکاران خود دارند که هر ۱۲ ماه سال و هر ۳۰ روز ماه و هر ساعتی باید ۱۰۰ درصد آماده باشند و در هرمسابقه‌ای که فدراسیون در هر زمانی اعلام می‌کند (بدون برنامه‌ریزی) شرکت موثر و تعیین کننده‌ای داشته باشد!!!!!! این مربیان  اصل اوج آمادگی هر شش ماه را قبول ندارند و همین مسئله ممکن است موجب استعداد سوزی، آسیب‌های جسمی و روحی شدید در ورزشکار گردد که امید است از این مسائل کمتر ببینیم.