فرزین جباری از ورزشکاران پرورش اندام سالهای 70 تا 81 در مورد آماده شدن ورزشکاران پرورش اندام برای مسابقات ان سالها خاطرات جالبی دارد که در زیر به آنها اشاره میکند:

آن روزها ، پرورش اندام زیر نظر فدراسیون وزنه برداری بود و پرورش اندام بشکل هیات اداره میشد ، ورزشکاران برای آماده سازی، ماهها مصرف کربوهیدراتها و نمک را کنترل میکردند و در باشگاهها، لوازم ایروبیک (تردمیل ، الپتیکال، دوچرخه ثابت) مثل الان وجود نداشت ، ورزشکاران برای رسیدن سر وزن ، حتی تا 30 کیلو وزن کم میکردند ، مکملها به آمینو ده هزار و مگامس و جج فول (جی اچ فول) و فت برنر منتهی میشدند ، طرز مصرف بعضی داروها جزو رمز و راز مربیان بود ، داشتن حجم زیاد سینه و بازو اصلی قابل توجه بود و کات شدن آنچنان اهمیت نداشت ، کمتر قهرمانی به توسعه عضلات پشت و کات عضلات کمر و باسن اهمیت میداد، معمولا در هر وزن دو بدن برای کسب عنوان اولی رقابت میکردند و سطح بدن نفرات اول و دوم ، بالاتر از بقیه شرکت کننده ها بود . در آن روزها گزارش مسابقات و رتبه شرکت کننده ها در نشریات پررنگ نبود و یا چاپ نمیشد (خصوصا قبل از سال 1375)، ورزشکاران نبایستی بدن خود را رنگ میکردند، بطوریکه اگر در صحنه مسابقه ، رنگ بدن فردی طبیعی نبود ، توسط مسئول مسابقات با یک برگ صفحه سفید که روی بدن ورزشکار میکشید ند، وضعیت او را مشخص میکردند یعنی اگر کسی بدنش را رنگ کرده بود ، باید رنگ بدنش را پاک میکرد . در آن روزها ورزشکاران برنزه میکردند انهم فقط با نور افتاب کنار سواحل دریا و سد ها یا بالای پشت بام . در آن روزها تقویم مسابقه وجود نداشت و ورزشکاران با حدث و گمان برای مسابقات اماده میشدند و گه گاهی تاریخ مسابقه ، 12 ساعت قبل برگزاری، به هفته های بعدی موکول میشد . شرکت در مسابقات برون مرزی با هزینه شخصی بود و در مورد استفاده از مواد ممنوعه،انجام تست دوپینگ به شدت اعمال میشد و بدون دوپینگ ، بدن ساختن جزو اطلاعات سری به حساب میامد، اکثر عنوانهای برون مرزی قابل توجه نبودند و متاسفانه تعدادی از ورزشکاران تست دوپینگ مثبت داشتند ، اطلاع رسانی در آن روزها انقدر محدود بود تا جائیکه یک تیم از ایران برای مسابقات برون مرزی به کشور دوری سفر کرد و پای باسکول وزن کشی ، به دلیل محرومیت ، اجازه وزن کشی پیدا نکردند و ….  البته نسلهای پیش از این ، که در دوران قبل انقلاب مسابقه میدانند ،با این جور مسائلی روبرو نبودند و عناوین قهرمانی بسیاری توسط ایرانیها بدست امده بود (قهرمانی سهراب سرابی و ..)،

در مسابقات آن زمان ، به نفرات برتر، حتی حکم و مدال هم نمیدادند و همه چیز خاطره بود .آرزو ما تشکیل یک فدراسیون مستقل بود .